Γράφει η Αμάντα Παναγιώτου
Δε κρατάω κακίες, θυμώνω συχνά με ανθρώπους και καταστάσεις μα μου περνάει γρήγορα.
Συγχωρώ λάθη και πάθη.
Προσπερνάω εύκολα ότι με πληγώνει μα δε διαγράφω και δε ξεχνάω.
Εσύ λοιπόν κατάφερες κάτι μαγικό,
κάτι έξω από τα νερά μου, κάτι που δεν είμαι εγώ.
Μου έχει μείνει θυμός..
Σε θαυμάζω για το λόγο σου, σε λυπαμαι για ότι δεν έκανες πράξη.
Έφτιαχνες παλάτια με λέξεις, εφερνες τα άστρα στα πόδια μου και με όλη αυτή τη λάμψη δεν έβλεπα.
Δε μπόρεσα ποτέ να καταλάβω το μεγάλο ταλέντο σου στο ψέμα πίσω απ όλα αυτά.
Με θαμπωσαν τα λόγια και δεν έψαξα πότε τις πράξεις.
Και εσύ τι εκανες;
Τίποτα, άργησα να το καταλάβω αλλά κάλιο αργά δε λένε;
Θα στο κρατάω πάντα.
Δε θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή που έφευγα γύρισα να σε δω, να δω αν με κοιτάς, αν κλαις ή αν γελάς..
Πόσο κρίμα, όταν γύρισα είχες φύγει ήδη.
Αυτός ήσουν, πάντα άφηνες ερωτηματικά και γύριζες τη πλάτη.
Κλείνει η αυλαία..
Και εγώ πάντα θα σου θυμώνω για όσα δεν έκανες, για όσα δεν ήθελες και δε μπόρεσες.
Για όσα δε θα κάνεις ποτέ.
