Γράφει η Tinkerbell
Η νιότη πέρασε, κι εμείς πήραμε δρόμους παράλληλους. Μεγαλώσαμε, φτιάξαμε ο καθένας τη ζωή του, κάναμε τις επιλογές μας. Υπάρχουν φορές όμως, που έρχεσαι στον ύπνο μου. Σε βλέπω όπως τότε που ήμασταν παιδιά. Τότε ο χρόνος, γυρίζει πίσω και αναρωτιέμαι ακόμα, γιατί ποτέ δεν είχες το θάρρος να με αντιμετωπίσεις.
Με πόνεσες, σε πόνεσα, σε αγάπησα όμως με όλη μου την ψυχή! Και η αγάπη αυτή δεν χάνεται όταν αφορά ανθρώπους σημαντικούς για εμάς. Παραμένει κομμάτι μας, αιώνιο, κι ας είμαστε ευτυχισμένοι στην μετέπειτα ζωή μας. Αυτό που με στεναχωρεί όμως, είναι που ποτέ δεν πήρες θέση. Ποτέ δεν μου μίλησες για το τι ένιωθες. Με άφησες, να αιωρούμαι αόρατη, γεμάτη ερωτηματικά για το τι, τελικά αντιπροσώπευα στη ζωή σου! Ακόμα και όταν βρεθήκαμε στα ίδια μέρη, είκοσι χρόνια μετά, εγώ ήμουν η δυνατή όπως πάντα.
Εσύ παρέμενες, ακίνητος, βουβός, μα τα μάτια σου μου τα είπαν όλα! Ήρθα προς το μέρος σου, σε αγκάλιασα, σου κράτησα τα χέρια σφιχτά. Ανταλλάξαμε δυο κουβέντες τυπικές και μετά έφυγα. Παγωμένος, συνέχισες να με κοιτάς να απομακρύνομαι! Μην στεναχωριέσαι, ξέρω πως σε αυτήν την ιστορία , φταίμε και οι δυο.
Τώρα πια καταλαβαίνω, πως εμείς οι δυο δεν θα μπορούσαμε να ήμασταν ποτέ μαζί. Διαφορετικοί οι κόσμοι μας!
Διαφορετικά τα μονοπάτια μας που ποτέ δεν θα διασταυρωνόταν.
Ποτέ όμως, δεν μιλήσαμε για αυτό. Δεν ξέρω γιατί, ίσως να μην μπορούσες να μου πεις την αλήθεια. Ναι, ξέρω πια, πως όταν πλήγωσες το μικρό κορίτσι μέσα μου, ήθελα να πονέσεις κι εσύ. Συγνώμη, για αυτό, δεν ήξερα βλέπεις πως εγώ θα έσκαβα τις δικές μου πληγές περισσότερο. Έμεινε όμως, μια σελίδα άγραφη σε αυτήν την ιστορία. Και πάλι, εγώ βρήκα το κουράγιο να την γράψω και για τους δυο μας, καλέ μου. Σου έγραψα λοιπόν, όσα δεν με άφηνες να σου πω. Επειδή ήθελα να ξέρεις, πόσο σημαντικός ήσουν για εμένα. Βρήκα τη δύναμη να συγχωρήσω και τους δυο μας και να σου πω , πόσο αξίζεις!
Μου απάντησες , πως αισθάνθηκες άσχημα. Μετά, θύμωσες, μου έγραψες ένα θυμωμένο μήνυμα πως πρέπει να το λήξουμε εδώ! Επιτέλους, έδειξες συναίσθημα! Μα δεν κατάλαβες, καλέ μου, πως έγραφα την τελευταία σελίδα; Σε αποχαιρετούσα με αυτόν τον τρόπο. Ήταν το αντίο, που δεν είχε ειπωθεί ποτέ, από κανέναν μας. Έτσι, έκλεισα το βιβλίο μας. Δεν έχει σημασία πια, να απαντηθούν τα ερωτήματά μου. Θέλω μόνο, να είσαι καλά και ευτυχισμένος.
Στα είπα όλα, άλλωστε. Τώρα ξέρεις! Κι εγώ συνεχίζω το ταξίδι μου, γεμάτη και ευτυχισμένη. Αποχαιρέτισα, για πάντα, το κορίτσι που άφησες πίσω!
Η σελίδα γράφτηκε, τελεία και παύλα! Να προσέχεις!