Γράφει η Πράξια Αρέστη
Αυτή τη φορά φεύγω.
Και ούτε τον θυμό μου δεν αξίζεις.
Ούτε ένα δάκρυ για το τέρας που έχεις μέσα σου και σε νίκησε πάλι.
Ποιον θα πονάς τώρα;
Ποιος θα σου φταίει για όσα δεν πάνε καλά στη ζωή σου;
Σε ποιον θα ξεσπάς, όταν δεν παίρνεις αυτό που θέλεις;
Από ποιον θα ζητάς και με τίποτα δεν θα ευχαριστιέσαι;
Για ποιον θα γελάς με τους φίλους και θα κοροϊδεύεις;
Εγώ φταίω. Έβλεπα το λίγο καλό μαζί σου και περίμενα να λάμψει, περίμενα, περίμενα κι εσύ με γέμιζες πληγές.
Χωρίς να έχω φταίξει σε τίποτα.
Χωρίς να σου έχω κάνει τίποτα.
Έψαχνα να βρω τι ήμουν στη ζωή σου και τελικά ήμουν ο αποδιοπομπαίος τράγος, ήμουν το μπουρδέλο, ο τόπος που μπορούσες να δείξεις το αληθινό σου προσωπείο. Ένα τέρας γεμάτο κακία και μίσος που ήθελε μόνο να με βλέπει να πονάω. Να προκαλεί πόνο και να γεμίζει από αυτόν.
Τώρα δεν μπορείς πια να με πληγώσεις. Δεν θα σε αφήσω εγώ. Δυστυχώς για σένα επέζησα. Κι όσο εσύ δεν θες να με βλέπεις ευτυχισμένη, άλλο τόσο εγώ θα προσπαθώ να είμαι.
Μακριά σου, θα είναι πιο εύκολο…