Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου
Ένα μικρό διάλειμμα για έναν καφέ ξέπλυμα, ένα καφέ όπως όπως και ένα τσιγάρο κακοφτιαγμένο, τσαλακωμένο, μη δεν προλάβεις να το ρουφήξεις και σε σηκώσει το καμπανάκι του πλυντηρίου.
Ο αέρας που μπαίνει και στεγνώνει το πάτωμα από το σφουγγάρισμα και τα παίρνει όλα στο φύσημα του, το τηλέφωνο από τη δουλειά που χτυπάει σαν δαιμονισμένο, η κατσαρόλα που βράζει και χύνεται το νερό από το καπάκι πάνω στο αναμμένο μάτι, πάνω στο ξαναμμένο σου κορμί.
Στην ψυχή, στην καρδιά που χτυπά για να σου θυμίσει πως εκτός από μάνα και εργαζομένη είσαι γυναίκα, γκόμενα, άνθρωπος με ανάγκες, με θέλω και το μόνο, το μόνο που περιμένεις διάολε είναι κατανόηση, κάποιος να σου αγγίξει το κορμί με ένα χάδι και να σε κάνει να νιώσεις, ένα ευχαριστώ, ένα σ’ αγαπάω, ένα δεν τρέχει κάτι αν δεν είσαι τέλεια, αν δεν προλαβαίνεις, αν πέσεις!
Ένα πόσο όμορφη είσαι, ένα εγώ είμαι εδώ, ένα μαζί, αυτό το μαζί που περιμένεις να ακούσεις για να τρέξουν τα μάτια σου δάκρυα, δάκρυα χαράς, να πάρεις δύναμη και να συνεχίσεις να νιώθεις γυναίκα ποθητή, γκόμενα, όμορφη, όμορφη μέσα και έξω.
Το πολυπόθητο εκείνο μαζί που κατακτά τον κόσμο, το χάδι που σου θυμίζει πως είσαι η καλύτερη, πως είσαι ποθητή, πως υπάρχεις, πως δεν είσαι καλοφτιαγμένη μηχανή για τους άλλους, μόνο για τους άλλους μα και για εσένα. Για να σου θυμίσει πως υπάρχεις.
Πως υπάρχεις διάολε, πως είσαι γυναίκα.
Γυναίκα!
