Γράφει η Φλώρα Σπανού
Κάποτε ερωτεύτηκα βαθιά, αχόρταγα, άπληστα. Όμως αυτόν τον έρωτα δεν τον χάρηκα πραγματικά. Γιατί ήταν εξαρχής καταδικασμένος .. Γιατί ήταν από εκείνους τους έρωτες που δεν μπορούσες να τους αγγίξεις. Ήταν ένας απαγορευμένος έρωτας. Ένας έρωτας ανεκπλήρωτος.
Όχι γιατί δεν υπήρχε ανταπόκριση κι από την άλλη πλευρά. Όχι, απεναντίας . Απλά δεν μπορούσα να ενδώσω σε έναν έρωτα που μόνο πόνο και καταστροφή θα έσπερνε στο πέρασμά του. Κι έτσι προτίμησα να καταδικάσω τον εαυτό μου. Να βασανιστώ εγώ παρά κάποιοι άλλοι. Κι αυτό κράτησε αρκετό καιρό, ίσως και χρόνια δεν θυμάμαι. Προτίμησα να μην μετράω πλέον τις μέρες που περνούσαν δίχως εκείνη τη γεύση του έρωτα στα διψασμένα χείλη μου. Στην άδεια αγκαλιά μου.
Αιώνας μου φάνηκε. Κάθε ημέρα ήτανε ίδια. Ίδια κι απαράλλαχτη. Σκοτάδι παντού. Και πόνος , πόνος βουβός που έκανε την καρδιά μου και όλο μου το είναι να σπαράζει και να μου καίει τα σωθικά. Ήταν ένας έρωτας που έμελλε να μείνει απωθημένο. Ένας έρωτας που έπρεπε να πεθάνει προτού καν προλάβει να ζήσει.
Και κει που είχα παραδοθεί στη μοίρα μου, μια μέρα, εντελώς απροσδόκητα το σκοτάδι αποφάσισε να με εγκαταλείψει και στον κόσμο μου απλώθηκε φως. Ήταν τότε που ξημέρωσε εκείνη η μέρα και η ζωή αποφάσισε να μου χαμογελάσει. Ίσως και να με ανταμείψει επειδή τότε αρνήθηκα εκείνον τον έρωτα . Τον απαγορευμένο. Τον καταδικασμένο.
Κι έφυγε το σκοτάδι εκείνο που με έπληττε χρόνια τώρα και κρατούσε την ψυχή μου αιχμάλωτη σε έναν κόσμο δίχως νόημα .Έρμαιο των ανεκπλήρωτων παθών μου. Σε έναν κόσμο αδιάφορο για μένα.
Κι όταν ήρθε το φως έφερε μαζί του και δύο μάτια που μέσα τους ζωντάνεψε η ύπαρξη μου κι ένοιωσα να αναγεννιέμαι μέσα από αυτά.
Γιατί αυτός ο έρωτας ήταν τόσο δυνατός και αληθινός που με συντάραξε συθέμελα και με έκανε να αναρωτιέμαι αν τότε είχα ερωτευτεί πραγματικά ή απλώς ήθελα κάτι που δεν μπορούσα να έχω. Όπως και να είχε πλέον το παρελθόν φάνταζε τόσο ανούσιο στα μάτια μου μπροστά στο παρόν που με περιτριγύριζε μέσα σε μία δίνη φωτός, αισιοδοξίας, χαράς κι ευτυχίας. Και σε ένα πάθος που έως τώρα δεν είχα ζήσει ποτέ.
Κατέληξα λοιπόν στο συμπέρασμα ότι η ζωή με αντάμειψε για τότε.
Ξέρετε για εκείνον τον έρωτα που ποτέ δεν πίστευα πως μπορούσα να ξεχάσω.
Μα τώρα ξέρω. Κι εσείς ξέρετε. Πως μια μέρα θα έρθει εκεί που δεν το περιμένετε ένας έρωτας μόνο για εσάς.
