Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος
Σου έχω πει καμιά φορά για τους ανθρώπους κάρβουνο; Για εκείνους τους ανθρώπους που μέσα τους έχουν ένα κάρβουνο πυρακτωμένο κι άσβεστο;
Σου έχω μιλήσει για εκείνους τους ανθρώπους που έχουν τα μάτια τους κλειστά, τις πιο πολλές φορές, για να μη φαίνονται οι σπίθες που ξεφεύγουν;
Υπάρχουνε λοιπόν κι οι άνθρωποι κάρβουνα αναμμένα, οι άνθρωποι, ήσυχα, αλλά πάντοτε ενεργά ηφαίστεια, οι σιωπηλοί, που δαιμονίζονται όμως όταν τους δώσεις μια στάλα λάβα.
Είναι αυτοί που σιγοκαίνε φρόνιμα, προσμένοντας πάντοτε έναν άνεμο για να τους αναζωπυρώνει και να ανάψει η φλόγα τους, να λαμπαδιάσουνε ολάκεροι!
Αυτοί που έχουν μέσα τους το κουτί της Πανδώρας και παρακαλάνε να βρεθεί κάποιος να τους το ξεκλειδώσει, να ξεχυθούν και να ελευθερώσουν τα πάθη τους. Να τους παρασύρουν οι θύελλες τους. Να τους δείρουν οι καταιγίδες τους. Να τους κάψουν οι αστραπές τους για να λυτρωθούν, κι ας σου ακούγεται οξύμωρο!
Είναι αυτοί οι τύποι που δεν ζουν χωρίς φωτιά, δεν τους τρομάζει να καούν, δεν ζουν χωρίς τις άγιες πυρκαγιές τους.
Σου λέω για αυτά τα ενδιαφέροντα τυπάκια, που μόνο όταν καίνε και καίγονται ανασαίνουν.
Που μόνο όταν κάτι φυσήξει το καρβουνάκι που έχουν μέσα τους μυρίζουνε θυμίαμα κι αγιάζει η ψυχή τους.
Που ζουν μια κόλαση όταν δεν φλέγονται, το εντελώς αντίθετο από τους κοινούς ανθρώπους δηλαδή, και πιάνουνε παράδεισους, όταν οι φωτιές τους ζώνουν!
Γοητευτικά αλλά άκρως επικίνδυνα πλάσματα φίλε μου!
Να μην τους πλησιάζεις αν δεν έχεις τον άνεμο που θα ανάψει το κάρβουνο τους, μην τους ζυγώνεις αν δεν έχεις το κλειδί να τους ανοίξεις το κουτάκι της Πανδώρας, μην πας κοντά αν δεν είσαι εύφλεκτο υλικό κι αν δεν έχεις σπίθες στην ματιά σου, σαν κι εκείνους. Μείνε μακριά τους!
Θα σε διαλύσουν, θα σε λιώσουνε, θα σε κάνουν στάχτη, θα σε αποτεφρώσουνε και θα σκορπίσουνε την τέφρα σου στα πέλαγα, να μην σε βλέπουνε, να μην σε ακούνε, να μην υπάρχεις πουθενά μέσα στο οπτικό τους πλάνο…
Comments are closed