Γράφει η Μαριάννα Βασιλείου
“Αρκεί ένα λεπτό για να ερωτευτείς, μια ώρα για να συμπαθήσεις και μια μέρα για ν’ αγαπήσεις . Όμως μια ολόκληρη ζωή δεν αρκεί για να ξεχάσεις ” Έτσι έλεγε πολύ σοφά ο Ιρλανδός συγγραφέας Όσκαρ Ουάιλντ και δεν είχε άδικο!
Υπάρχουν κάποιοι έρωτες που θα μείνουν για πάντα χαραγμένοι στη μνήμη μας. Που δε θα τους ξεχάσουμε ποτέ και που πάντα θα μας πονάνε λίγο περισσότερο. Ίσως γιατί ήταν τόσο δυνατοί, τόσο παθιασμένοι που η συντριβή τους ήταν αναπόφευκτη. Άλλωστε τίποτα τόσο δυνατό δεν τελειώνει χωρίς κάποιο αντίκτυπο. Και τίποτα τόσο δυνατό δε μπορεί να μην έχει αφήσει ανεξίτηλα τα σημάδια του πάνω μας.
Είναι τρομερό όμως πως όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει πάντα θα θυμόμαστε με νοσταλγία αυτό το πρόσωπο που απροσδόκητα συναντήσαμε κάποτε και που μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα κατάφερε να σημαίνει τόσα πολλά για μας. Η αλήθεια είναι πως σου είναι αδύνατο να ξεχάσεις έναν άνθρωπο που υπήρξε ένα τόσο σημαντικό κεφάλαιο για σένα. Κάποτε μια φίλη μου, μου εκμυστηρεύτηκε για έναν μεγάλο έρωτα της ζωής της το εξής, “μέχρι και τη μυρωδιά του θυμάμαι, θα τον αναγνώριζα ακόμα και τυφλή ανάμεσα σε χιλιάδες κόσμο”
Δε θα την σβήσω ποτέ από τη μνήμη μου αυτή τη φράση!
Μερικές φορές σκέφτομαι ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία από το να ζήσεις κάτι τόσο παθιασμένο και έντονο σε έναν τόσο ανιαρό και ματαιόδοξο κόσμο. Από μια άλλη σκοπιά όμως μπορώ να πω με σιγουριά ότι ναι είναι και μια κατάρα ένας τέτοιος έρωτας διότι σου δίνει το οξυγόνο που χρειάζεσαι, που σου είναι απολύτως απαραίτητο για να ζήσεις και μετά στο παίρνει πίσω και μάλιστα βίαια. Για τον απλούστατο λόγο ότι είναι απόλυτα αυτοκαταστροφικός. Θα μπορούσαμε να πούμε μάλιστα ότι θρέφεται ακριβώς από αυτό.
Υπάρχει μια ρωγμή στην όλη η ιστορία, γνωρίζεις εξ’ αρχής την τελική έκβαση του παιχνιδιού αλλά δε σε νοιάζει αν θα τα χάσεις όλα αρκεί να παίξεις. Ρισκάρεις μόνο και μόνο για να μπορέσεις να παίξεις, για να μπορέσεις να υπάρξεις μ’ ένα άλλο σώμα σε έναν κοινό οργασμό έστω για λίγα δευτερόλεπτα στο άπειρο ενός απόλυτα κενού και άδειου σύμπαντος.
Ακριβώς για να σπάσεις αυτή τη μονοτονία. Μη παραπονιέσαι μετά όμως για τα σπασμένα που άφησε πίσω της αυτή η απώλεια. Κερδίζεις λίγο ουρανό και χάνεις λίγο απ’ τη βολή σου. Δίκαιη μοιρασιά δε μπορείς να πεις !
Και το ερώτημα εδώ είναι ότι ναι μεν τελειώνουν συνήθως λίγο άδοξα αυτοί οι απελπισμένοι, παράφοροι έρωτες, αλλά πεθαίνουν στ’ αλήθεια;
Δεν είναι σαν να κοιμούνται κάπου βαθιά μέσα μας και οπότε μια εικόνα, μια λέξη από τα παλιά, ξυπνάει την ανάμνηση τους , δεν είναι σαν να παίρνουν εκδίκηση για όλα όσα τους στερήσαμε
Γιατί όταν κάτι είναι τόσο μεγάλο ακόμα και πάνω από τις δυνάμεις μας, εκεί δεν είναι συχνά που κάνουμε και τα μεγαλύτερα λάθη.
Και η αλήθεια είναι ότι όσοι κι αν έρθουν μετά, αυτή την ιστορία, για αυτόν τον ένα και μοναδικό που ήρθε τότε και μας παρέλυσε , μας μούδιασε και μας έβγαλε έξω απ’ το πρόγραμμα μας , θα έχουμε να διηγούμαστε. Σαν να παλεύουμε να κρατήσουμε μάταια κάτι ζωντανό από μια παλιά μας λάμψη !
Άρα ναι τελικά δεν αρκεί μια ολόκληρη ζωή για να ξεχάσεις αλλά μήπως είναι και μια ουτοπία όλο αυτό;
Μήπως ο πιο αληθινός μας έρωτας είναι αυτός που θα έρθει εκ των υστέρων, στην ωρίμανση μας;
Και μήπως είναι αυτός με τα λιγότερα δράματα, ο πιο χλιαρός ας πούμε αλλά με τη μεγαλύτερη ελευθερία και με τη περισσότερη αγάπη;
Και μήπως είναι αυτός που μένει εν τέλει σαν συνοδοιπόρος ζωής;
Ποιος ξέρει, το μόνο σίγουρο είναι ότι οι εμπειρίες μας, είναι οι αποσκευές του μέλλοντος μας
Αυτές που σίγουρα θα μας έχουν κάνει λίγο πιο σοφούς στο τέλος της ημέρας!
