Υπάρχουν και κάτι άγγελοι που λέγονται σκύλοι..

Γράφει η Φανή Τασιοπούλου 

Την έχω παραδεχθεί την ήττα μου από τότε που την έκανα μέρος της ζωής μου. Αδυνατώ να την φτάσω, αυτό που μου δίνει, την αγάπη που έχει μέσα της, ό,τι κι αν κάνω δεν θα το καταφέρω ποτέ. Κερδίζει πάντα και όχι μόνο στα σημεία, τουναντίον θριαμβεύει.

Ίσως επειδή έχω αποδεχθεί και την ήττα μου ως άνθρωπος, είμαστε ατελείς, όλο αδυναμίες και λάθη. Μια φίλη μου είχε πει ”θα δεις, όταν πάρεις σκύλο δεν θα θυμάσαι τη ζωή σου πώς ήταν πριν” κι ένας ακόμα κύριος στην πρώτη μας βόλτα μου ευχήθηκε ”καλή ζωή να έχετε”. Μου φάνηκε υπερβολικό και γέλασα, αλλά τελικά είχαν δίκιο, αφού έγινε οικογένειά μου αυτό το τετράποδο πλάσμα, κι ας μη μιλάμε την ίδια γλώσσα.

Αυτά, λοιπόν, ξυπνάνε κάθε μα κάθε μέρα με όρεξη για ζωή και η ζωή γι’αυτά ισούται με μια βόλτα έξω, να τρέξουν, να παίξουν με ένα μπαλάκι, ό,τι καιρό κι αν έχει, ό,τι διάθεση κι αν έχεις , όσο χρόνο κι αν διαθέτεις.

Πολλοί αποφεύγουν να πάρουν σκύλο γιατί θεωρούν ότι είναι ευθύνη και όντως είναι. Αλλά είναι από εκείνες τις όμορφες. Γιατί θα γεμίσουν τόσο πολύ τη ζωή σου, θα γελάσεις με τις σκανταλιές τους, θα πας εκδρομή μαζί τους, θα τα βρίσκεις να κουρνιάζουν δίπλα σου όταν δεν έχεις διάθεση, γιατί θα θέλουν να στη φτιάξουν, αλλά και πέρα από εσένα, έξω θα κάνουν τους άλλους να γελούν με τα νάζια τους και τα παιχνίδια τους, αφού είναι φορείς χαράς και ζωντάνιας όπου κινούνται. Θα κάνουν και μικροκαταστροφές στο σπίτι σου, φυσικά, αλλά και πάλι, νομίζω καταλαβαίνεις πού κλίνει η ζυγαριά.

Ο σκύλος είναι ένα πλάσμα που δεν κρίνει γιατί δεν τον νοιάζει να κρίνει τίποτα, αν του αφιερώνεις χρόνο τότε θα νιώσεις τι πάει να πει ανιδιοτέλεια, αγάπη ολοκληρωτική κι εκδηλωτική στο μέγιστο βαθμό, και καθημερινά θα σου υπενθυμίζει πως πρέπει να ξεχνάς πού και πού τις έγνοιες σου και τα προβλήματά σου, να κάνεις μια παύση και να χαρείς, έστω γι’ αυτήν τη μία ώρα μ’ ένα μπαλάκι, με μια βόλτα στη φύση, η παρουσία του σκύλου σε ωθεί να σηκώνεσαι από τον καναπέ σου συχνά.

Ακόμα κι εδώ, βλέπεις, πόσο εγωιστές δηλώνουμε, απαριθμούμε έναν σωρό λόγους για τους οποίους αγαπάμε έναν σκύλο και όλοι αυτοί οι λόγοι έχουν να κάνουν με εμάς, με το πώς κάνει εμάς να νιώθουμε. Και στις ανθρώπινες σχέσεις το ίδιο κάνουμε, η ίδια παγίδα, μας ελκύει κάποιος γι’αυτό που λαμβάνουμε εμείς από αυτόν, κι έτσι ξεχνάμε να δούμε αυτόν πραγματικά πώς είναι και μετά να τον επιλέξουμε.

Στην περίπτωση του σκύλου, ωστόσο, η μάχη είναι άνιση. Αρνούμαι να σκεφτώ πώς θα είναι εκείνη η ώρα που θα πρέπει να την αποχωριστώ και ξέρω από τώρα πως ένα κομμάτι μου θα σβήσει για πάντα, αλλά ακόμα κι έτσι, αυτός ο πόνος θα αξίζει, για τη ζωή που της χάρισα και μου το ανταπέδωσε και με το παραπάνω.

Κάπου πήρε το μάτι μου κάτι πολύ όμορφο και που αποτελεί πραγματικότητα ”αν δεν έχεις ζήσει με σκύλο ένα κομμάτι σου θα κοιμάται πάντα”. Είναι άγγελοι επί της γης, θα προσθέσω, που πρέπει να καλωσορίσεις έστω μια φορά στη ζωή σου. Εγώ, πάντως, θα φροντίσω να έχω πάντα έναν τέτοιο άγγελο δίπλα μου.

Υ.Γ.: Μελίνα και Μπέλα, συνεχίστε να τρώτε τις παντόφλες μου, μην ενοχλείστε, σας λατρεύω