Τι είναι σωστό; Τι είναι λάθος; Δεν ξέρω αν μπορεί κάποιος ν’ απαντήσει με σιγουριά σ’ αυτές τις ερωτήσεις. Έχουμε δει πολλές φορές σ’ αυτή τη ζωή, εκείνο που βαπτίζαμε «λάθος» για εμάς, να γίνεται το σωστό για κάποιους άλλους, όπως έχουμε δει και το αντίθετο.
Άνθρωποι που βάζαμε το χέρι μας στη φωτιά πως είναι ευλογία που υπάρχουν στη ζωή μας, να καταλήγουν να είναι εκείνοι που θα ‘πρεπε να είχαμε διώξει πρώτους από αυτή, ακόμη και κλοτσηδόν, μη σου πω! Για κάποιους «λάθος» είναι ο μαλάκας που έφυγε και για κάποιους άλλους ο μαλάκας που επιμένει. Άντε τώρα να βγάλεις άκρη!
Το σωστό λοιπόν θα ήταν να μην αποκαλούμε κανέναν λάθος άνθρωπο. Κι αν είναι, βρίσκεται ακριβώς εκεί που θα ‘πρεπε να είναι, για να μας διδάξει ένα σωρό πράγματα. Γιατί έτσι μαθαίνονται όλα στη ζωή. Με τον σκληρό τρόπο. Είναι η πιο πετυχημένη μέθοδος, για να μην ξεχάσεις ποτέ το μάθημα που πήρες.
Ίσως γι’ αυτό και να μας θαμπώνουν στην αρχή αυτοί οι άνθρωποι. Αν δεν τους ερωτευόσουν, δεν τους θαύμαζες, δε σε κέρδιζαν από κάτι, πώς θα έπεφτες με τα μούτρα πάνω τους, για να ξεκινήσει η «διδασκαλία» της ζωής; Απ’ τις σφοδρές συγκρούσεις, κάνεις τα πιο άσχημα σημάδια. Αυτά που μένουν πάνω σου για μια ζωή. Αυτά που και να θες δεν μπορείς και δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσεις.
Και σαν πετυχημένοι «δάσκαλοι» της ζωής οι λάθος άνθρωποι ξεκινούν να σου μαθαίνουν σιγά-σιγά, το πόσο σκληροί μπορούν να γίνουν οι άνθρωποι, χαϊδεύοντας τ’ αυτιά σου στην αρχή με ωραία λόγια και μετά όσο ανεβαίνεις τάξεις, τα μαθήματα δυσκολεύουν και δεν είναι πια τόσο καλοί κι υπομονετικοί μαζί σου. Και φθάνεις στην ώρα των εξετάσεων. «Πώς ενώ ήμουν επιμελής στα μαθήματα και πρόσεχα κάθε λέξη του καθηγητή, πήρα μηδέν σε προφορικά και γραπτά;» σκέφτεσαι κι αγνοείς πως αυτό το μάθημα, δεν ήρθε με σκοπό να πετύχεις, αλλά ν’ αποτύχεις.
Ν’ αποτύχεις τώρα, για να κερδίσεις ακόμη περισσότερα μετά. Η επιτυχία είναι να δεις το μηδέν κι η κόλλα να ‘ναι πιο λευκή από ποτέ! Να νιώθεις πως έχεις μηδενίσει από συναίσθημα κι αντοχές, για να θυμάσαι πάντα πως όσο και να γέμισε η καρδιά σου από αυτά, αρκεί μια στιγμή για ν’ αδειάσει ξανά.
Αυτό κάνουν οι λάθος άνθρωποι της ζωής μας. Έρχονται κουβαλώντας τα σωστά μαθήματα για τις σχέσεις. Σ’ εκπαιδεύουν στο ν’ αναγνωρίζεις εξαρχής με ποιον αξίζει ν’ ασχοληθείς, να μπορείς να διακρίνεις τη διαφορά ανάμεσα στα ειλικρινή και στα faux αισθήματα και να μπορέσεις να καταλάβεις ότι το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης ανήκει σ’ εσένα. Σ’ εσένα που συνεχίζεις να μένεις πλάι σ’ έναν άνθρωπο που δε σέβεται τα συναισθήματά σου και πετάς τη φράση «λάθος άνθρωπος» και νομίζεις πως καθάρισες. Για τη λάθος επιλογή σου, ούτε λόγος ε;
Δεν είναι λάθος ο άνθρωπος που σε απέρριψε –αυτόν αποκάλεσέ τον αμέσως σωστό που δε σε ταλαιπώρησε άδικα– ούτε ο άνθρωπος που έδωσε μια ευκαιρία σ’ εσένα και σ’ εκείνον για να δει αν τελικά θα βγει κάτι καλό και δε βγήκε. Δεν είναι λάθος ο άνθρωπος που ξαφνικά αλλάξανε τα συναισθήματά του κι αποφάσισε να στο πει, ούτε εκείνος που δείλιασε να περάσει τη σχέση σας στο επόμενο επίπεδο.
Λάθος είναι που πας και κολλάς στις προσδοκίες σου και τα όνειρά σου, πρόσωπο. Κι όταν αυτό το πρόσωπο δεν έχει τις ίδιες προσδοκίες κι όνειρα μαζί σου, απογοητεύεσαι και προτιμάς να το λιθοβολείς απ’ το να το δικαιολογείς. Να το δικαιολογείς γιατί δεν μπορείς να καταδικάζεις ανθρώπους για τα συναισθήματά τους. Δε φταίνε εκείνοι γι’ αυτά. Ποιος κατάφερε να κουμαντάρει την καρδιά; Κανείς!
Φταίνε, θα μου πεις, γιατί αποφάσισαν να μπουν στη ζωή σου και να παίξουν με τα δικά σου αισθήματα. Όχι, δε φταίνε! Λάθη, κάνουν συνέχεια οι άνθρωποι. Λάθος όμως, δεν είναι…
