Γράφει ο Τριστάνος
Έχει και εκείνους τους άντρες, τους άλλους, τους διαφορετικούς.
Που δεν βλέπουν ένα κώλο και τρέχουν τα σάλια τους.
Που δέχονται το “όχι”, σαν “όχι” και δεν ξεφτιλίζουν τον εαυτό τους και την γυναίκα απέναντι τους.
Που τα χέρια τους τα σηκώνουν για να προστατέψουν και όχι για να χτυπήσουν.
Που τη φωνή τους θα τη σηκώσουν μόνο για να τερματίσουν έναν καυγά και όχι για να τον αρχίσουν.
Που εννοούν αυτά που λένε και ο λόγος τους είναι συμβόλαιο, πιο δυνατό και από εκείνα τα κωλόχαρτα που φτιάχνουν οι δικηγόροι με τα ψιλά γράμματα.
Που η μάνα τους είναι “σεβασμός” και όχι τροχοπέδη για την ζωή τους.
Που οι γυναίκες είναι η ομορφιά της ζωής και όχι αναγκαίο κακό, που τις ανέχονται μόνο και μόνο για να εκπληρώνουν τις ερωτικές τους ανησυχίες.
Έχει και κείνους τους άντρες, που δεν χρειάζεται να τα σπάσουν όλα, για να δείξουν την θρασύδειλη μαγκιά τους, αλλά η όψη του προσώπου τους τα λέει όλα. Δεν χωράει καμία αμφισβήτηση.
Που αγαπούν τα παιδιά τους και παίζουν με κούκλες και με κατσαρολικά, επειδή θα ζωγραφίσουν το χαμόγελο στην κόρη τους.
Επειδή είναι εκεί για τα παιδιά τους, σε ό, τι χρειαστεί και όχι μόνο για να το παίξουν αφεντικά στην οικογένεια.
Δεν ξέρω για νέες κοπές και παλιές κοπές. Ξέρω από ανθρώπους που σέβονται τα παντελόνια τους και έχουν αρχές και αρχίδια, να παραδεχτούν τα λάθη τους και να σκύψουν το κεφάλι όταν φταίνε και να μην θέλουν να βγουν από πάνω.
Που θα γυρίσουν τον κόσμο ανάποδα, για αυτό που αξίζει και αυτό που αγαπάνε.
Που εκπέμπουν σεβασμό και ντομπροσύνη και δεν εκλιπαρούν για αυτά.
Που δεν ασχολούνται με κουτσομπολιά και να θάβουν τους φίλους τους, για να φαίνονται αυτοί καλύτεροι.
Που παίζουν άοπλοι στο τερέν, με γυμνά χέρια και όπλο μόνο τη θωριά τους και τις αξίες τους. Χτυπούν με πράξεις και κρατούν το ύψος της ψυχής τους, με νύχια και με δόντια, ακόμη και αν ο άλλος έχει πέσει χαμηλά.
Έτσι φαίνονται ψηλότεροι. Έτσι φαίνονται μεγαλύτεροι και ομορφότεροι. Δεν έχουν ανάγκη ψεύτικες σκάλες για να ανέβουν. Σκάβουν με τη θέληση τους το βράχο και πατούν με τα δικά τους πόδια και όχι με δεκανίκια που έκλεψαν στην πορεία.
Έχει και κείνους τους άντρες που δεν σου μιλούν για να σε ρίξουν στο κρεβάτι, αλλά σε προσεγγίζουν για να σε μάθουν, να σε νιώσουν και να σε βάλουν βαθιά στην καρδιά τους, αν αξίζεις να μπεις.
Δεν είναι απελπισμένοι και σκέφτονται με το πάνω κεφάλι. Δεν εκμεταλλεύονται και σου δίνουν όλες τις ευκαιρίες να αποφασίσεις χωρίς καμία πίεση.
Που θα σε σκεπάσουν με ασφάλεια και σιγουριά και κάθε φορά που θα τον κοιτάς, θα νιώθεις ευλογημένη που τον γνώρισες.
Δεν στερούν ελευθερίες, δίνουν ελευθερία. Διότι ξέρουν ότι δεν θα φύγεις ποτέ.
Διότι τέτοιον άντρα δεν θα ξαναβρείς.
Μάθε λοιπόν να τους ξεχωρίζεις….
