Φαντάσου ένα πρωί, όλα να έχουν γίνει όπως τα επιθυμεί η ψυχή σου..

Γράφει ο Κώστας Ανδρεόπουλος.

Φαντάσου ένα πρωί που θα ξυπνήσεις όλα να έχουν συμβεί και όλα να έχουν αλλάξει. Να έχουν γίνει όπως ακριβώς τα ζήτησες, να συμβούν αλλαγές που τόσο πόθησες, νά’ναι τόσο ξεχωριστές για σένα που να φαντάζει όνειρο στον ξύπνιο σου.
Να μη λησμονήσεις τα παλιά, ούτε και να τα αναπολήσεις! Νά’ναι αναμνήσεις που στο παρελθόν θα ανήκουν και καμία θέση στο τώρα δεν θα έχουν, παρά μονάχα σαν θύμησες να ξεπροβάλλουν στη σκέψη σου και ως εμπειρίες και μαθήματα να μένουν.

Από εκείνα που κατανόησες και έμαθες, από εκείνα που σου προσέδωσαν σοφία, γνώση και εμπειρία, από εκείνα που σε έκαναν καλύτερο, μια νέα αναβαθμισμένη έκδοση του εαυτού σου, ανθεκτικότερη, με περισσότερα στεγανά και αντοχές ατσάλινες αλλά πλέον μετρημένες. Διαχειρίσιμες από εσένα και με όρια ορατά, όπου κανείς το τιμόνι σου δεν θα σου παίρνει και τα όρια σου δεν θα ξεπερνά.

Πλασμένος σχεδόν από την αρχή, με νέους κώδικες ολόδικούς σου, που όταν αποκρυπτογραφηθούν και ξεκλειδωθείς να δώσεις και να δοθείς απόλυτα, πολύ! Ζητούμενα εκ βάθρου ξεριζωμένα και αντικατεστημένα από άλλα, νέα, συνειδητά κι επιλεγμένα από εσένα, ποτισμένα με περισσότερη αδιαλλαξία και λιγότερες εκπτώσεις..

Επιλογές όσο το δυνατόν ορθότερες, με αρκετή σκέψη και πολλή κρίση, δική σου κρίση! Χωρίς να καταπίνεις και να ενστερνίζεσαι ό,τι σου “πετούν” διάφορα τυπάκια που ούτε το μυαλό σου έχουν, αλλά ούτε και τη ζωή σου ζουν, παρά πειραματίζονται στο σαρκίο σου επάνω αναμένοντας τα αποτελέσματα από τις δήθεν και παρορμητικές συμβουλές που σου έδωσαν χωρίς ουδεμία αναστολή και συναίσθηση για το κακό που μπορεί να σου προκαλέσουν.

Φαντάσου ένα πρωί που θα ξυπνήσεις, να έχεις πάρει στα χέρια σου τη ζωή που σου απομένει, να έχεις σμιλέψει και να έχεις αγαπήσει την προσωπικότητα σου και ολάκερη την υπόσταση σου από άκρη σ’άκρη. Να πατάς γερά στα πόδια σου και κανένας να μην μπορεί να σε διαβάλει.
Να μην το επιτρέπεις αλλά και να μην μπορούν. Κι ας θέλουν να το κάνουν..

Να σεβαστείς τον εαυτό σου και να φιλιώσεις με τα ελαττώματα σου,να αγαπήσεις τις ανάγκες σου και να ερωτευτείς τις μελαγχολίες σου..
Γιατί ξέρεις; Οι μελαγχολίες είναι σκέψεις, είναι ο νους σου που καλπάζει και συναισθήματα βαθιά, δικά σου, που μόνο εσύ τα νιώθεις,τα αναγνωρίζεις και ξέρεις τον σφυγμό τους..

Εκείνο το πρωί που θα ξυπνήσεις και θα αισθανθείς έτσι, έλα να μου περιγράψεις με το βλέμμα σου πως ένιωσες..

Κι εγώ θα καταλάβω..