Γράφει η Κατερίνα Μαυρίδου
Γύρισα.
Όχι σαν τον δολοφόνο στον τόπο του εγκλήματος, αλλά ήθελα να ρίξω μια τελευταία ματιά. Πώς ο αλκοολικός, γυρνάει για μια τελευταία γουλιά, να βεβαιωθεί πως δεν εξαρτάται πια από το αλκόολ;
Να ρίξω μια ματιά σε εμάς, και σε αυτό που υπήρξαμε.
Να είμαι σίγουρη πως φεύγοντας, δεν υπάρχει τίποτα από εμάς. Τίποτα από την φωτιά που ζήσαμε. Από το πάθος και την τρέλα που μοιραστήκαμε.
Γύρισα.
Ήθελα να ρίξω μια ματιά στα σεντόνια που ποτίσαμε με τον ιδρώτα και τον πόθο μας. Να ρίξω μια ματιά σε κάθε γωνιά που αφεθήκαμε.
Φεύγω.
Δεν αντέχω να ρίξω καμία ματιά πάνω σου.
Δεν θέλω να δω τα μάτια σου και να μην μου θυμίζουν τον άντρα που κάποτε ζούσα και πέθαινα για ένα χαμόγελό του.
Δεν θέλω να με αγγίξεις και να τραβηχτώ μακριά σου.
Δεν θέλω να μυρίσω το σώμα σου και να μην μου θυμίζει τίποτα.
Δεν θέλω να σε δω, και να μην μου λυγίσουν τα πόδια..
Φεύγω, γιατί τώρα ξέρω.
Δεν θα είμαι ποτέ ελεύθερη από εσένα. Δεν θα είμαι ποτέ “απεξαρτημένη” από εσένα.
Εσύ η ζωή μου, εσύ και το δηλητήριό μου.