Γράφει η Κατερίνα Χατζηβασιλείου
Πόσο πολύ πάλεψα να σώσω, κάθε κενό, κάθε κομμάτι, κάθε πιθανή προσπάθεια, για να κρατήσω ζωντανή την αγάπη μας.
Να σώσω την “αγάπη” μας.
Ποια αγάπη μας?
Μόνη μου πάλευα και μόνη αντιμετώπιζα τα θηρία που κυρίευαν το μυαλό μου.
Φόβος και ανασφάλεια.
Όσα μου δημιούργησε ο χειριστικός σου χαρακτήρας κι εγώ αδύναμη υπήρξα, πέφτοντας στην παγίδα σου.
Νόμιζα ότι θα πεθάνω ή θα τρελαθώ.
Πίστεψα, ότι μ ‘αγαπούσες αληθινά.
Κάθε φορά, που μου ζητούσες να κάνω υπομονή, για να μου αποδείξεις ότι ο έρωτας μας υπάρχει.
Ότι είσαι εδώ, για ‘μένα και για μας.
Μπούρδες!
Μόνο για εσένα ζούσες.
Μόνο, για τον εγωισμό σου.
Μόνο για να με “δέσεις”, γύρω από το καλοστημένο παραμύθι σου.
Το θέμα όμως ξέρεις ποιο είναι?
Ότι ξύπνησα απ’ τον βαθύ λήθαργο και πλέον έμαθα να ζω χωρίς εσένα.
Να ήξερες μόνο, πόσο λυτρωτική είναι η φυγή μου!
Πόση ανακούφιση και πόση ελευθερία νιώθει πλέον η ψυχή μου, που ξέρω ότι τα κατάφερα.
Γλίτωσα απ’ τους φόβους μου και ανακάλυψα ότι ο μεγαλύτερος μου φόβος, ήσουν εσύ!
Ξεθώριασα και χάθηκα, ζώντας στον κυκεώνα της σκέψης σου.
Μα τώρα, είμαι εδώ και συνειδητοποίησα, ότι η διαφορά μας ήταν, ότι ενώ εγώ έδινα απλόχερα, εσύ απαιτούσες.
Θυμάμαι ποια ήμουν, όμως βλέπω ποια είμαι τώρα!
Βλέπω τη δύναμη που έκρυβε η ψυχή μου και κατάλαβα τη δική σου αδυναμία:
Φοβήθηκες το πολύ μου, γιατί συνήθισες να ζεις με το λίγο σου!
