Φτάνει πια με το “καταλαβαίνω” που γίνεται μόνο μια κενή λέξη!
«Σε καταλαβαίνω..»
Μία φράση κοινότυπη που συνηθίζουμε να ακούμε από τους άλλους όταν κάτι άσχημο μας συμβαίνει. Μία φράση που σχεδόν βγαίνει αυθόρμητα από τα στόματα πολλών γιατί πιστεύουν πως αυτό, κάπως, μπορεί να μας βοηθήσει ή ίσως και να μας ανακουφίσει εκείνη την δύσκολη στιγμή.
Κι εσύ εκείνη την ώρα το μόνο που θες είναι να εξαφανιστείς από προσώπου γης. Και κανείς και τίποτα να μην είναι ικανό να σε αγγίξει.
«Μα δεν βρίσκουν τι άλλο να πουν;» αναρωτιέσαι και χάνεσαι ξανά μέσα στις σκέψεις σου.
Τα πάντα σβήνουν γύρω σου, τίποτα δεν σε νοιάζει τίποτα και κανείς. Το μόνο που θες είναι να κρυφτείς από όλους κι από όλα. Να τρέξεις να κρυφτείς και να μείνεις μόνος. Στο σκοτάδι σου. Να χαθείς μέσα στον πόνο σου. Μέσα στα ερωτηματικά που τριγυρνούν στο μυαλό σου. Μέσα στα ατελείωτα «γιατί» που σε βασανίζουν ζητώντας απαντήσεις που δεν μπορείς να δώσεις Μέσα σε αυτές τις κραυγές που κοντεύουν να σε πνίξουν. Όχι, κανένας δεν σε καταλαβαίνει. Πώς μπορεί άλλωστε; Εκείνος δεν βιώνει τον ίδιο πόνο, την ίδια απώλεια.
Όχι, κανείς δεν σε καταλαβαίνει. Και θες να το φωνάξεις, θες να το πεις σε όλους όσους νομίζουν ή πιστεύουν ότι σε καταλαβαίνουν, πως στην πραγματικότητα δεν μπορούν γιατί δεν είναι εσύ!
«Θέλω να φύγετε όλοι, όλοι και να με αφήσετε μόνο!» ακούς τελικά τον εαυτό σου να κραυγάζει και τρομάζεις κι εσύ ο ίδιος με την φωνή που νόμιζες πως δεν είχες.
Ακούς μουρμουρητά, ψιθυρίσματα, τακούνια στο πάτωμα και σιγά σιγά το δωμάτιο αδειάζει κι εσύ το συνειδητοποιείς μονάχα από την ησυχία που απλώνεται στο δωμάτιο γιατί ακόμη παραμένεις σκυφτός να κοιτάς το πάτωμα.
«Επιτέλους ξεκουμπίστηκαν» σκέφτεσαι και σηκώνεις αργά το κεφάλι.
Όμως, βλέπεις ότι δεν είσαι μόνος. Εκείνη η γνώριμη και αγαπημένη φιγούρα έρχεται σιγά προς το μέρος σου.
«Ξέσπασε αγόρι μου, ξέσπασε όσο θέλεις. Έχεις δίκιο, όμως δεν είναι σωστό να τα βάζεις με τους ανθρώπους. Ήρθαν εδώ για εσένα, δεν μπορείς να τους διώχνεις έτσι.»
«Μα λένε πως με καταλαβαίνουν. Πώς είναι δυνατόν αυτό; Δεν μπορούν. Έτσι, δεν είναι;»
«Έτσι, είναι. Δίκιο έχεις , εν μέρει όμως. Η αλήθεια είναι πως δεν μπορούν να βιώσουν τον δικό σου πόνο, όμως σίγουρα για να στο λένε έχουν βιώσει κι εκείνοι έναν παρόμοιο πόνο. Δεν είσαι ο μόνος που περνάς δύσκολες καταστάσεις. Όλοι μας, κάποιοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο θα περάσουμε από κάποιες δοκιμασίες. Όμως, σημασία έχει να μην λυγίσουμε και να μην το βάλουμε κάτω. Όσο δύσκολα και αν περνάμε, όσο αβάσταχτος και αν είναι ο πόνος. Θα πρέπει να τον αντέξουμε και να σηκωθούμε όρθιοι ξανά στα πόδια μας. Και αν έχεις και κάποιον κοντά σου που να σου λέει «σε καταλαβαίνω» μην τον αποπάρεις αμέσως γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι έχει περάσει ο καθένας. Μόνο ο καθένας μας ξεχωριστά το γνωρίζει αυτό για τον εαυτό του.
«Ναι, μα υπάρχουν κι αυτοί που το λένε απλά για να το πουν.»
«Ναι, σίγουρα, όπως και να ‘χει όμως δεν παύει αυτό να σημαίνει πως δεν θέλουν να σου συμπαρασταθούν. Ευχαρίστησέ τους και προσπέρνα το. Τέτοιες στιγμές δεν αξίζει να νευριάζεις.»
Είχε δίκιο, σε όλα όσα σου έλεγε. Μπορεί στην πραγματικότητα να μην ήταν εκεί μαζί σου. Είχε, όμως, δίκιο. Όπου και να βρισκότανε πλέον.