Χαλάλι τα χιλιόμετρα που έκανα, μα τώρα, ούτε βήμα για σενα.

Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου 

Δεν μετανιώνω. Δεν μετανιώνω για όσα έκανα, για όσα ένιωσα, για όσα έδωσα. Δεν μετανιώνω για το πόσο προσπάθησα, για το πόσο πάλεψα, για το πόσο πολέμησα για μας. Δεν μετανιώνω για τις φορές που υποχώρησα, για τις φορές που έκανα πως δεν άκουγα, πως δεν έβλεπα, πως δεν πονούσα. Για όλες τις φορές που έσφιγγα τα δόντια και ποδοπατούσα τον εγωισμό μου, την ψυχή μου, το δίκιο μου. Δεν μετανιώνω καρδιά μου. Για τίποτα.

Ξέρεις, καμιά φορά το βλέπουμε το λάθος, αλλά μας νικάει το πάθος. Καμιά φορά έχουμε τον άλλον τόσο πάνω από μας μέσα μας, που παίζουμε ακόμη και τα ρέστα μας για να τον κρατήσουμε κοντά μας. Καμιά φορά το βλέπουμε το τίποτα που εισπράττουμε, αλλά επιμένουμε να δίνουμε κι άλλη καρδιά κι άλλη ψυχή, μόνο που το παιχνίδι θέλει δύο παίκτες για να παιχτεί σωστά κι όταν ο ένας πάει συνέχεια πάσο, ο δεύτερος κάποια στιγμή εγκαταλείπει.

Χαλάλι σου καρδιά μου! Χαλάλι όσα ένιωσα, χαλάλι όσα έδωσα, χαλάλι όσα πέρασα. Δεν αναθεματίζω ούτε μια στιγμή όσα σου χάρισα, παρά τις απογοητεύσεις που πήρα σαν αντάλλαγμα. Όταν αγαπάς, όταν ερωτεύεσαι πρέπει να δίνεσαι κι αν ο άλλος τελικά δεν το εκτιμήσει, δεν πειράζει, σημασία έχει πως εσύ έκανες ότι έλεγε η καρδιά σου. Κι εγώ την ακολούθησα την καρδιά μου, δεν έπαψα στιγμή να την υπακούω, μέχρι που κι αυτή διαλύθηκε πια.

Ξέρεις, καμιά φορά το τέρμα είναι μονόδρομος. Δυο θέλει μια φλόγα για να κρατηθεί αναμμένη κι εγώ κουράστηκα πια να προσπαθώ μονάχη. Δυο θέλει ένας δρόμος για να περπατηθεί κι εγώ λύγισα να τον περπατώ μονάχη. Χαλάλι σου τα πάντα! Χαλάλι και τα χιλιόμετρα που έκανα για σένα, μα τώρα πια δεν κάνω ούτε βήμα.