Γράφει η Φύλλις Γκούστη
Πόσο χάνουμε τους εαυτούς μας, όταν σε όλη μας την ζωή, προσπαθούμε να ευχαριστήσουμε όλους τους άλλους.
Από αγάπη για εκείνους;
Από ανασφάλεια μην μείνουμε μόνοι;
Από ανάγκη για αναγνώριση;
Προσπαθούμε και προσπαθούμε μέχρι που στο τέλος, έχουμε γίνει κάποιοι άλλοι, έχουμε γίνει ένα κομμάτι των άλλων και αναρωτιόμαστε τελικά.
Ποιοι είμαστε εμείς τί μας αρέσει πια, τί πρεσβεύουμε και βασικά πού χάθηκε η προσωπικότητά μας, πίσω από των άλλων τα θέλω;
Στην καλύτερη περίπτωση βγαίνουμε από τέτοιες σχέσεις με ένα πληγωμένο Εγώ και με ένα τεράστιο “γιατί”.
“Γιατί”, ενώ αγαπήσαμε, ενώ δωθήκαμε και τα δώσαμε όλα, μείναμε τόσο βαθιά μόνοι.
Και στην χειρότερη περίπτωση, μέσα σε όλο αυτό το γιατί, τσιμπήσαμε και 2 με 3 πανικούς, καμιά καταθλιψούλα και έλα μωρέ..
Και καμιά εικοσπενταριά ψυχοθεραπειούλες για να βρούμε τα ίσια μας.
Να βρούμε τα ίσια μας.
Αναρωτήθηκες ποτέ, πως όλα αυτά που πέρασες, τα πέρασες για να μάθεις;
Θα μου πεις, δεν μπορούσα να μάθω, χωρίς να ραγίσει η καρδιά μου;
Χωρίς να έρθουν τούμπα όλα μέσα μου;
Χωρίς να χάσω την εμπιστοσύνη μου;
Όχι,θα σου πω.
Γιατί μέσα από την επίπονη έστω διαδικασία, έμαθες ποιος είσαι.
Μέσα από την διαδικασία, αναγεννήθηκες.
Ξανά.
Καινούριος μέσα από τις σταχτες σου.
Δυνατός. Ανθεκτικός. Σοφός. Επιλεκτικός.
Έμαθες τί θέλεις εσύ για σένα.
Τί χρειάζεσαι.
Ποιον τύπο ανθρώπου έχεις εσύ ανάγκη για να είσαι καλά.
Έμαθες τί ΔΕΝ είναι αγάπη.
Έμαθες τί είναι εκμετάλλευση.
Έμαθες τί σημαίνει δίνω, ΧΩΡΙΣ να παίρνω.
Έμαθες τί σημαίνει νοιάζομαι κόντρα στο αδιαφορώ των άλλων.
Και το κυριότερο.
Έμαθες…
Έμαθες τί σημαίνει “αξίζω”.
Τί σημαίνει, “δίνω τον χρόνο μου και την ενέργειά μου” (που είναι τα πολυτιμότερά μου) σε εκείνους , που με αξίζουν και εκείνοι.
Τί σημαίνει “μ’αγαπάω”.
Τί σημαίνει “επιλέγω εμένα”, από όλου του κόσμου τα πρέπει και τα δήθεν.
Τί σημαίνει “γαμώτο! θέλω δίπλα μου, εκείνον που με επιλέγει και με θέλει όπως εγώ”
Εκείνον που προσπαθεί για μένα ισάξια όπως εγώ.
Εκείνον που όταν λείπω, του λείπω και φαίνεται στα μάτια και τις πράξεις του.
Εκείνον που νοιάζεται για μένα, όπως και εγώ για εκείνον.
Κάτσε μάτια μου και μέτρα.
Ναι, σε πόνεσαν. Σε αδίκησαν, σε ξέχασαν.
Μα στην ουσία, χάρη σου έκαναν.
Γιατί σε ελευθέρωσαν.
Γιατί σου έδωσαν -άθελά τους- το δικαίωμα μιας δεύτερης αρχής.
Μιας δεύτερης αρχής, μαζί με την γνώση και την εμπειρία.
Μιας αρχής, όλης δικής σου, για να λάμψεις μέσα από τις πράξεις και τις τώρα επιλογές σου.
Ούτε κακίες, ούτε εκδικήσεις.
Τίποτα.
Μια νέα όμορφη αρχή, που είναι στο χέρι σου πια να επιλέξεις, θα σε δικαιώσει για όλα.
Θα σε γεμίσει πιο πολύ από ποτέ.
Και θα νιώσεις, ότι για αυτήν την δεύτερη αρχή γεννήθηκες.
Θα νιώσεις “σπίτι σου” από την αρχή.
Θα νιώσεις τεράστια Ευγνωμοσύνη για τα μαθήματα που σε έκαναν τόσο άξιο, ώστε να αξίζεις αυτήν την δεύτερη αρχή.
Άξιζε η ταλαιπωρία σου θα πεις, για αυτό που τώρα, δικαίως, ήταν να’ρθει.
Γιατί το καλό μάτια μου..
Δεν πάει ποτέ χαμένο, να το θυμάσαι.