Γράφει η Πράξια Αρέστη
Τα καρδιοχτύπια τελείωσαν.
Οι έρωτες μου μοιάζουν παλιά αγάλματα, όμορφα, που κάνουν μόνο για το μουσείο.
Δεν ξέρω αν είμαι κενή ή ευτυχισμένη.
Δεν το πολυσκέφτομαι.
Είμαι σίγουρα ήρεμη.
Το χρωστούσα στον εαυτό μου. Να σταματήσω να αναλώνομαι σε άδικους έρωτες. Να σταματήσω να νιώθω λίγη, να μην περιμένω ανθρώπους που δεν μπορούν να έρθουν και να φορτωνόμαι τις δικαιολογίες τους.
Το χρωστούσα στον εαυτό μου, να ζω κάθε στιγμή χωρίς να μαραζώνω συνεχώς για χαμένες νύχτες έρωτα, για φιλιά που δεν δόθηκαν, για αγκαλιές που δεν πήρα, για ηλιοβασιλέματα που δεν μοιράστηκα.
Το χρωστούσα στον εαυτό μου να μη νιώθω συνεχώς αδικημένη, να μην αναπολώ το παρελθόν αλλά να ζω στο τώρα, να μην πληγώνομαι από άλλους, να μην χάνω χρόνο ρωτώντας “γιατί”, να μην βασανίζομαι για πράγματα και ανθρώπους που δεν είναι εδώ, τώρα και να μην κυνηγάω ό,τι δεν με επιλέγει.
Η ζωή είναι πιο ωραία όταν είναι απρόβλεπτη κι εγώ επιτέλους κάνω αυθόρμητα ό,τι αυτή φέρει και την αφήνω να με εκπλήξει.
Έμαθα ότι τα συναισθήματα δεν είναι πραγματικά όταν δεν τα μοιραζόμαστε, όταν δεν αγγίζουν τον παραλήπτη, όταν δεν γίνονται άγγιγμα, φιλιά, στιγμές. Και έμαθα ευτυχώς ότι με την απουσία και την μη ανταπόκριση μέσα στο χρόνο φθίνουν και σταματούν να βασανίζουν το σώμα και τη ζωή μας.
Αρκεί να είμαι ελεύθερη και να μπορώ να παίρνω εγώ τις αποφάσεις που αφορούν στη ζωή μου.
Αρκεί να είμαι υγιής, να πατάω γερά τα ποδιά μου στη γη.
Και θα επιλέγω να αγαπώ ό,τι με κάνει ευτυχισμένη, ό,τι είναι παρών, ό,τι μοιράζεται μαζί μου κάτι παραπάνω από ένα σεξ τυπικό.
Και θα επιλέγω να αγαπώ τον εαυτό μου ακόμη κι όταν είναι μόνος και έτσι δε θα νιώθω ποτέ μόνη.
Και δε θα αφήσω κανένα άλλο λεπτό να πάει χαμένο, κλαίγοντας για όλα όσα δεν έγιναν. Και δε θα παραδώσω ποτέ την ευτυχία μου σε άλλους γιατί δεν θα ξέρουν τι να κάνουν μαζί της. Εγώ μόνο είμαι υπεύθυνη γι’ αυτήν και κανένας άλλος.
