Χωρίς αστερίσκους κι εξαιρέσεις, αμοιβαία και απόλυτα “μαζί”.

Γράφει ο Αλέξανδρος Χωριανούδης

Κι έρχεται κι η μέρα που με ρωτάς, τι είναι το “μαζί”; 
Πώς το ορίζεις, μου λες; 
Να είμαι “εκεί” σου απαντάω, δίπλα σου, όπου κι αν ορίζεται αυτό το “εκεί”. 
Να στέκομαι στην πλάτη σου και να σε στηρίζω, όχι γιατί δεν μπορείς, όχι γιατί σε θεωρώ λίγη αλλά γιατί θέλω να μπορώ να είμαι η δύναμη στις αδυναμίες σου. 
Να σου μιλάω, να μου μιλάς, να λύνουμε τα θέματα που προκύπτουν, να τσακωνόμαστε, να μαλώνουμε και το βράδυ να μου γυρνάς την πλάτη ακόμα μουτρωμένη, αλλά με τα πόδια μας πλεγμένα. 
Να σου δίνω χώρο να αναπτυχθείς και να γίνεις όλα όσα θες. 
Και στα όριά σου, δεν θα υπάρχει κανένα “γιατί”. 
Το “μαζί” όταν θες να κρατήσει πρέπει μέσα του να έχει ελευθερία. 
Την ελευθερία δυο ανθρώπων που θέλουν να περπατούν στον ίδιο δρόμο. 
Την ελευθερία τους να ζουν, να ονειρεύονται και να δημιουργούν πάνω στο ίδιο οικοδόμημα. 

Αν με ρωτάς λοιπόν τι είναι το “μαζί”, για εμένα, είναι να υπάρχουμε άνευ όρων. Χωρίς αστερίσκους κι εξαιρέσεις. Ακόμα και στις χειρότερες μέρες μας, να κλείνουμε το φως και να αγγιζόμαστε. 

Υπάρχει μόνο μια προϋπόθεση σε αυτό το “μαζί”. 
Χρειάζεται και τους δυο, αμοιβαία και απόλυτα δοσμένους. 

Αλλιώς, είναι καταδικασμένο σε μια αποτυχία ακόμα.