Λάθος το αντίθετο του σωστού ή απλά σωστό με άλλο όνομα; Και ποιος είναι αυτός που κρίνει κάτι ως σωστό ή λάθος; Εσύ; Οι άλλοι;
Ή υπάρχουν άγραφοι κανόνες που τα ορίζουν; Και δε χωρούν παρερμηνεύσεις ή ελεύθερες αποδόσεις; Aν όμως όλα βαίνουν σωστά τι νόημα θα είχε η ζωή; Θα ήταν ανιαρή θαρρώ. Υπάρχει άραγε βραβείο αλάνθαστου; Και ποιο είναι αυτό;
Θέλω να κάνω λάθη. Έχω αποδεχτεί ότι πάντα θα κάνω. Αυτό σημαίνει ότι ζω. Ότι είμαι άνθρωπος. Ποιος δεν κάνει άλλωστε; Άλλο το ποιος τα βλέπει ή ποιος τα παραδέχεται. Θέλω όμως να κάνω νέα λάθη. Όχι να επαναλαμβάνω τα ίδια. Γιατί κάτι τέτοιο θα σήμαινε ότι μένω στάσιμος, ότι δεν εξελίσσομαι. Το θέμα είναι να μαθαίνω από αυτά και να μην τα ξανακάνω. Χωρίς λάθη πως άλλωστε θα εκτιμώ τα σωστά μου;
Παλιά έβλεπα τα λάθη σαν μαύρα στίγματα που κουβαλάς και τα φέρεις βαρέως. Νόμιζα πως τα βλέπουν και οι άλλοι. Σαν να τα γράφει στο κούτελο σου με κάποιον περίεργο τρόπο. Και αν είναι μεγάλος ο αριθμός να γίνεσαι περίγελος ή νιώθει ο απέναντι καλύτερα γιατί έχει λιγότερα από σένα στο ενεργητικό του. Άρα μπαίνεις σε μια διαδικασία σύγκρισης, συσχέτισης και γενικής αλληλεπίδρασης για να δεις πόσο σωστός ή λάθος είσαι. Άλλοι βαφτίζουν τα λάθη τους εμπειρία. Κάποιοι τα βλέπουν πάλι σαν πολύτιμους φίλους που σε βοηθάνε να κάνεις το παζλ του εαυτού σου. Είμαι πλέον από αυτούς λοιπόν. Γιατί αν το καλοσκεφτείς έτσι είναι.
Να μάθεις λοιπόν να αγαπάς τα λάθη σου. Σε βοήθησαν με τον τρόπο τους να γίνεις αυτό που είσαι σήμερα. Να είναι δικά σου όμως. Όχι να προέρχονται από τις συνέπειες των «θέλω» των άλλων που σου επιβάλλονται. Γιατί αυτά τα λάθη κρατιούνται χωριστά, σε άλλο λογαριασμό. Πιο ακριβό.
Έχεις σκεφτεί ότι από τα λάθη προέρχονται και τα σωστά; Αλληλένδετα και συμπληρωματικά.
Τα λάθη είναι τα σωστά που λοξοδρόμησαν στην πορεία. Απέκλιναν από την προκαθορισμένη διαδρομή. Τα σωστά που «επαναστάτησαν» λοιπόν! Τα «μαύρα πρόβατα» που περιμένουν να τα αναγνωρίσεις σαν παιδιά σου και αυτά και να τα αγκαλιάσεις. Πιο πολύ να τα αγαπάς αυτά. Δεν υπόκεινται στους καθωσπρεπισμούς των σωστών, θέλει κότσια να σφάλλεις και έπειτα να το αποδεχτείς. Πόσο μάλλον να το προβάλλεις σαν το φως στο τούνελ που οδηγεί σε λιγότερα απωθημένα, σε βιωματικές εμπειρίες-μαθήματα και λίγα βήματα πιο κοντά σε σένα. Να γνωρίσεις τα θέλω σου. Σου είναι απαραίτητα λοιπόν, δεν κάνεις χωρίς αυτά.
Δε θες λίγα παραπάνω σωστά, τι να τα κάνεις; Παραπάνω λάθη θες, άλλα καινούρια, που δεν έχεις ξανακάνει. Και αν φας τα μούτρα σου τι έγινε; Θα σηκωθείς πιο αποφασισμένος. Εξάλλου στο χέρι σου είναι να γίνεις μικρός Θεός και να βαφτίσεις τα λάθη σου, πιο σωστά από τα σωστά σου!
