Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου
Δεν χωράει λογικό αγάπη μου σε όλο αυτό που ζούμε, δεν χωράει τίποτα άλλο πλην της αγκαλιάς, του έρωτα, του πόθου και πάνω απ’ όλα της ανάγκης, της ανάγκης για το μαζί, για τα κορμιά που τρέμουν σαν το ένα νιώθει το άλλο στο ακούμπισμα, εκείνο το τρέμουλο της ραχοκοκαλιάς, του πόθου που δεν σταματάει να ζητάει πάλι και πάλι μια σπίθα για να πυροδοτήσει ότι είχε μείνει στο παρελθόν μα δεν κοιμόταν αλλά ήταν στην κατάσταση της αναμονής για όλα εκείνα που θα έσκαγαν ξανά και ξανά στο μέλλον.
Μα το γνώριζε.
Ναι σου λέω!
Το γνώριζε πολύ καλά και χαμογελούσαν όλα του σαν θα γυρνούσε πάλι, σαν θα έφερνε για μια ακόμα φορά όλα εκείνα που λάτρευε.
Ακούς;
Εκείνα που λάτρευε, όχι μόνο που αγαπούσε.
Λατρεία για τα πάντα, λατρεία για όλα εκείνα που ήταν, που είναι, που παραμένουν ίδια και ας αλλάζουν όλα γύρω μα τίποτα δεν αλλάζει εκείνη εκεί την ανάσα, την τρέλα, το απόλυτο πολύ για όλα εκείνα που ποθεί.
Χωρίς λογική, μόνο με έρωτα, με πόθο που δεν περνά, που δεν φεύγει, που παραμένει στα χρόνια.
Χωρίς λογική.