Γράφει η Ειρήνη Αντωνάκη
Εμείς χαθήκαμε και μεταξύ μας δεν χρειάζεται να ξαναβρεθούμε. Ποτέ δεν μου άρεσαν τα λόγια αλλά μαζί σου τα πίστεψα και όπως αποδείχτηκε έκανα λάθος. Μου πρόσφερες μια υποτιθέμενη ευτυχία, τυλιγμένη με ανούσιες λέξεις και εγώ νόμιζα ότι μου πρόσφερες το κόσμο όλο.
Δεν πάλευες με τις πράξεις γιατί ποτέ δεν ήρθες αντιμέτωπος με αυτές. Δεν ήξερες πως να τις προσφέρεις για αυτό έδινες μόνο λέξεις, λέξεις που νόμιζες ότι μπορούν να χτίσουν σχέσεις, ενώ το μόνο που έκαναν ήταν να δίνουν μία σύντομη επιβεβαίωση.
Και εγώ έκανα το λάθος να εμπιστευτώ αυτά που έλεγες, να πέσω στη παγίδα και να φάω τα μούτρα μου. Δεν θα γυρνούσα πάλι σε εσένα, δεν θέλω να μου τάζεις τα πάντα και να μου δίνεις το τίποτα. Δεν θέλω να ακούσω υποσχέσεις που θα μείνουν στον αέρα.
Και να σου το πω ξεκάθαρα, δεν εμπιστεύομαι τα λόγια, τις πράξεις εμπιστεύομαι, αυτές κάνουν θόρυβο, αυτές μένουν. Τα λόγια φεύγουν και το ίδιο θα κάνω και εγώ. Μαζί σου πουθενά γιατί στις δικές σου λέξεις καταστρέφομαι ενώ εγώ ψάχνω τις πράξεις για να ζήσω.
