Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.
Μην με μετράς.
Δεν έχω όρια. Δεν γίνεται να με μετρήσεις.
Κι όσο προσπαθείς θα γίνομαι νερό και θα κυλάω. Άλλοτε κοντά σου κι άλλοτε τόσο μακριά που δεν θα μπορείς να θυμηθείς καν την μορφή μου.
Άλλοτε θα γίνομαι η δύναμή σου και θα σε κρατώ στην επιφάνεια κι άλλοτε θα γίνομαι η αδυναμία σου και θα ξεμακραίνω.
Βότσαλα κι οι δυο.
Με σημάδια από την αλμύρα της θάλασσας.
Περήφανα σημαδεμένοι ανεξίτηλα ταξιδεύουμε από την μια θάλασσα στην άλλη και μεταφέρουμε τα ανείπωτα.
Ούτε σε κουτάκια μη με βάζεις.
Δεν χωράω. Με πνίγουν. Μου προκαλούν κάθε είδους φοβία κι αλλεργία.
Δεν αντιστοιχώ σε ένα γιατί είμαι κάτι απ’ όλα.
Γίνομαι ότι ξυπνήσεις μέσα μου. Κοιμίζω ότι σε τρομάζει. Θρέφω ότι με τρομάζει.
Μη με σημειώνεις στις λίστες σου.
Μη με μετράς στις δυνάμεις ή στις αδυναμίες σου.
Μέτρα με στα ρίσκα σου.
Κάνε με το ρίσκο σου και πόνταρε πάνω μου τα ρέστα σου.
Ακόμα κι εκείνα που δεν έχεις.
Ρίσκαρε για μένα για να μου δείξεις πως δεν είμαι το δεδομένο σου.
Δεν είμαι υπολογίσιμη μονάδα αλλά αμετακίνητη παρουσία.
Διεκδίκησε την παρουσία μου και άκου προσεκτικά την απουσία μου.
Μην μου φοράς ταμπελάκια.
Δε θέλω να ‘μαι η βασίλισσά σου. Δε θέλω να είσαι ο βασιλιάς μου.
Δε θέλω ρόλους και παραστάσεις επίδειξης δύναμης.
Δεν ψάχνω για αρχηγό και δεν σκοπεύω να γίνω ούτε κι εγώ.
Δε θα παίξουμε το παιχνίδι αυτό πια.
Θέλω να είμαι ο άνθρωπός σου.
Να είμαι ο «συνένοχος» στο έγκλημα που λέγεται ζωή.
Χωρίς υποσχέσεις για αιώνια για πάντα που κρατάνε «τόσο όσο»
Χωρίς μαζί, που γίνονται χώρια πριν προλάβει να ξεφτίσει το «τόσο όσο»
Έτσι απλά, ο άνθρωπός σου, ο σύμμαχός σου, ο συνένοχός σου.
Να μιλάς χωρίς να προσέχεις τις λέξεις.
Να γελάς χωρίς να σε νοιάζει πόσο δυνατά θα ακουστεί το γέλιο σου.
Να κλαις χωρίς να ντρέπεσαι.
Να πονάς και να νιώθεις και να ζεις.
Να τσαλακώνομαι μπροστά σου και να είμαι ασφαλής.
Να βλέπεις τα σκοτάδια μου και να μην προσπαθείς να τους ρίξεις φως.
Απλά να τα χαϊδεύεις.
Θα σε προσέχω, θα σε προστατεύω και θα δίνω τις μάχες μου δίπλα σου όχι γιατί είσαι η ανάγκη μου, όχι γιατί σε χρειάζομαι αλλά γιατί είσαι η επιλογή μου.
Αυτή θα είναι η διαφορά τούτη τη φορά.
Από το παιχνίδι μας, θα αφαιρέσουμε την ανάγκη, την συνήθεια και το φόβο.
Θα παραδώσουμε τις μάσκες μας μία μία.
Θα παραδώσουμε τις άμυνες μας μία μία.
Θα αφήσουμε το παρελθόν χωρίς στεγανά, χωρίς φίλτρα προστασίας.
Και μετά;
Μετά, τα πράγματα γίνονται απλά.
Μετά, ζούμε.
Και ζούμε χωρίς να προσποιούμαστε.
Ζούμε χωρίς να έχουμε ανάγκη από καμία μάσκα.
Ζούμε χωρίς να μας πνίγει καμία «φορεσιά» προβαρισμένη, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα ενός δούναι και λαβείν.
Δεν σε νοιάζει αν ο έρωτας σου θα γίνει σενάριο κινηματογραφικής ταινίας.
Δεν με νοιάζει αν χανόμαστε για καιρό και ξαναβρισκόμαστε.
Δεν σε νοιάζει γιατί δεν είμαι μια ταμπέλα φορεμένη.
Δεν με νοιάζει γιατί δεν είσαι ένα κουτάκι στα ράφια μου.
Είσαι ο άνθρωπός μου.
Είμαι ο άνθρωπός σου.
Βρεθήκαμε μέσα από χιλιάδες άλλους ανθρώπους.
Δεθήκαμε μέσα από δυσκολίες και όταν όλα έδειχναν πως «δεν έπρεπε» εμείς γελάγαμε σαν μικρά παιδιά και παίζαμε κρυφτό από το σήμερα, βγάζοντας την γλώσσα στο χθες.
Δεθήκαμε με έναν τρόπο που δεν μπορούν να καταλάβουν οι πολλοί και απορρίπτουν οι λογικοί.
Ξέραμε από την αρχή την συνέχεια.
Ξέραμε από το χαίρω πολύ εκείνα που έρχονται.
Γιατί όλα γίνονται παρελθόν, όλα γίνονται ιστορία, εκτός από τον άνθρωπο που έγινε δικός σου.
Ο άνθρωπός σου.
LoveLetters
