Γράφει η Φλώρα Σπανού.
«Έφυγες πάλι… Για άλλη μία φορά με άφησες μόνη, μες το σκοτάδι, να αναζητώ τη μυρωδιά του κορμιού σου επάνω στο δέρμα μου. Το ανεξίτηλο σημάδι σου στο λαιμό μου. Το απαλό σου χάδι που πριν λίγο ζέσταινε την καρδιά μου και την έκανε να φτερουγίζει επάνω στα χέρια σου.
Είναι τόσο γλυκιά αυτή η ζεστασιά που τυλίγει το είναι μου κάθε φορά που είμαι μαζί σου και συνάμα τόσο πικρή κάθε φορά που εσύ φεύγεις κι εγώ μένω μόνη.
Όμως, μου είναι τόσο δύσκολο να στ’ αρνηθώ ακόμη κι αν γνωρίζω πως θα πληγωθώ. Το ξέρω, δεν έχω το δικαίωμα να σου ζητήσω κάτι περισσότερο. Ήσουν ευθύς μαζί μου και ξεκάθαρος. Κι όμως, λίγο, αν με άφηνες να σε πλησιάσω ίσως να κατάφερνα να αγγίξω την τόσο ευαίσθητη και απόμακρη καρδιά σου. Γιατί αυτό που ζω μαζί σου είναι τόσο μαγικό και ξεχωριστό που αρνούμαι να το χάσω. Ποτέ μου μέχρι τώρα δεν έχω νιώσει έτσι για κανέναν άλλον άντρα. Ποτέ μου δεν έχω κάνει τόσα για έναν άντρα και μαζί σου αλήθεια θέλω να κάνω τόσα πολλά! Πρώτη φορά στη ζωή μου θέλω να κάνω τόσα για έναν άντρα!
Κάθε φορά που τα χείλη σου με ακουμπούν, προκαλούν ηλεκτρισμό σε όλο μου το σώμα. Τόσο απαλά, τόσο ζεστά, τόσο γλυκά και τόσο παθιασμένα που σε όποιο σημείο και να με ακουμπήσουν μου προκαλούν ρίγη και αναστάτωση. Μου θυμίζουν πως ζω, κάτι που είχα ξεχάσει να κάνω εδώ και καιρό. Κι εσύ κάθε φορά με ξαφνιάζεις γιατί κάθε μας στιγμή είναι μοναδική, κάθε ένωση μας ξεχωριστή. Ακόμη κι αν ξέρω πώς μόνο αυτό μπορώ να έχω από εσένα. Αρέσκομαι σε αυτό το λιγοστό. Και ζω για να ονειρεύομαι πώς ίσως μια μέρα σε κάνω να καταλάβεις όλα εκείνα που φοβάμαι.
Μακάρι να γνώριζες αγάπη μου όλα όσα συμβαίνουν σε αυτή την μικρή καρδιά που τόσο πολύ σε έχει αγαπήσει.
Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να προσπαθώ μέσα από τις στιγμές μας αυτές, που κάθε βράδυ λούζει με το φως του το φεγγάρι, να πιστεύω και να εύχομαι πως κάποτε θα καταλάβεις και θα νιώσεις ότι εγώ αισθάνομαι για σένα.
Εκεί όπου τα όνειρα μπορούν να αγγίξουν την πραγματικότητα και εγώ μπορώ να αφεθώ σε έναν ιδεατό κόσμο ευτυχίας.. Εύχομαι με όλο μου το είναι πως το παραμύθι αυτό θα έχει ένα αίσιο τέλος. Μπορεί να είναι ήδη διαγεγραμμένο, όμως εγώ θα το ζήσω για όσο κρατήσει. Γιατί καρδιά μου έμαθα πώς δεν πρέπει να αφήνουμε τις ευκαιρίες να φεύγουν και αυτή τη φορά που είμαι πραγματικά ερωτευμένη. είμαι αποφασισμένη να προχωρήσω ακόμη κι αν τα πράγματα δεν πάνε καλά για εμάς.
Στη ζωή μου έως τώρα υπήρξα πολύ αδύναμη σαν χαρακτήρας, ποτέ μου δεν διεκδίκησα, ποτέ μου δεν ζήτησα τίποτα, το μόνο που ήθελα ήταν να ερωτευτώ. Να ζήσω τον έρωτα στην πλήρη μορφή του, όπως οι ήρωες στα μυθιστορήματα και στα παραμύθια. Ήταν τόσο παράλογο αυτό που ζητούσα; Τόσο ανέφικτο; Μπορεί, αλλά έπαψε να ισχύει την ημέρα που σε γνώρισα.
Δεν πρόκειται να σε πιέσω για τίποτα, δεν πρόκειται να σου ζητήσω τίποτα, γιατί ξέρω πώς με αυτό τον τρόπο θα πετύχω το ακριβώς αντίθετο από αυτό που θέλω. Κάποιες φορές που το επιδίωξα έφερα ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα. Αντί να σε φέρνω κοντά μου εσύ άρχισες να απομακρύνεσαι. Έκανα πίσω λοιπόν γιατί εγώ ήθελα να είσαι δίπλα μου, στην αγκαλιά μου. Μπορεί να μην έχω το δικαίωμα να ονειρεύομαι, να ελπίζω, γιατί εσύ μου το έχεις απαγορέψει. Παρ’ όλα αυτά το κάνω κρυφά όσο και αν πονάει η καρδιά μου. Ακόμη και αν τα δάκρυα τρέχουν και σήμερα πάλι στο πρόσωπό μου. Ελπίζω πώς αύριο εσύ θα έρθεις και θα με πάρεις αγκαλιά, θα με φιλήσεις τόσο ζεστά και θα πάρεις μακριά όλο τον πόνο της ψυχής μου. Θα διώξεις τη μοναξιά μακριά. Θα ταξιδέψουμε, ακόμη μια νύχτα, μέχρι τα αστέρια..
Πόσο Θα ‘θελα να μου πεις έστω για μια φορά πως μ’ αγαπάς. Μα ποτέ δε θα γίνει αυτό, έτσι δεν είναι καρδιά μου; Ποτέ αυτά τα γλυκά σου χείλη δε θα ανοίξουν για να μου το πουν. Ίσως να φοβούνται και αυτά. Ίσως φοβούνται να αγαπήσουν αληθινά. Μην κοιτάς που δεν μιλώ. Καταλαβαίνω πολλά. Μα δεν μιλώ γιατί κι εγώ φοβάμαι να μην σε χάσω. Ίσως, κάποτε να έρθει αυτή η μέρα που τα χείλη σου θα μου το ξεστομίσουν. Μέχρι τότε θα περιμένω..Θα ελπίζω..Θα ονειρεύομαι…Θα προσπαθώ.
Κι αν τελικά η χαμένη στο τέλος είμαι εγώ τότε θα κλείσω τα μάτια σφιχτά και θα φυλάξω καλά μέσα στην καρδιά μου σαν ανεκτίμητο θησαυρό τις μοναδικές φορές που βρεθήκαμε εμείς οι δυο, τις στιγμές μας στο σεληνόφως.. Αυτές που μόνο το φεγγάρι θα γνωρίζει, καθώς θα είναι ο σιωπηλός μάρτυρας δύο κρυφών εραστών…»
LoveLetters
