Γράφει η Έφη Νερούτσου
Είμαι από τους ανθρώπους που έχω πολλά χρόνια τους ίδιους φίλους. Γερές και σταθερές φιλίες από αυτές που δύσκολα θα χαθούν.
Ωστόσο στην ζωή μου κατά καιρούς έρχονται και άλλοι άνθρωποι που με κάποιους από αυτούς μοιράζομαι ή μοιράστηκα πολλά περισσότερα πράγματα από ένα απλό ποτό.
Για εμένα οι φίλοι μου είναι η δεύτερη οικογένεια μου. Έχω λίγους κολλητούς που θα πω τα πάντα. Δεν τσακωνόμαστε συχνά, μάλλον σπάνια θα πω. Οταν γίνεται αυτό νιώθω σαν να σπάει κάτι μέσα μου. Μέχρι να τα βρούμε ξανά και να λύσουμε την όποια παρεξήγηση έχει γίνει είμαι στεναχωρημένη και δεν θέλω τίποτα άλλο.
Δεν είμαστε κάθε μέρα μαζί με τους φίλους μου γιατί ο καθένας έχει την δική του διαφορετική του ζωή, τις δικές του δουλειές αλλά και υποχρεώσεις. Βρισκόμαστε όταν μπορούμε και γελάμε με τις ώρες.
Αγαπώ πολύ τους φίλους μου. Παίζουν σημαντικό ρόλο στην ζωή μου. Αν κάνω κάτι που τους έχει πληγώσει, στεναχωρήσει ή πειράξει θέλω να το μάθω αμέσως και να ζητήσω συγγνώμη καθώς σίγουρα το έχω κάνει άθελα μου.
Οι φίλοι είναι η οικογένεια που έχεις διαλέξει. Πόσο σωστό. Να αγαπάς τους φίλους σου και να είσαι δίπλα τους όταν πρέπει και να προσπαθείς για εκείνους.
Αυτό θα πει αγάπη ή τουλάχιστον έτσι την αντιλαμβάνομαι εγώ. Ίσως χαθείς με μερικούς ανθρώπους, ίσως να απομακρυνθείς αλλά ποτέ μην επιτρέψεις οι λόγοι της απομάκρυνσης σας να είναι μια παρεξήγηση.
Να κάνεις και να φέρεσαι οτιδήποτε σε κάνει να αναπνέεις ωραία, ανάλαφρα και ήρεμα. Να κάνεις ότι θεωρείς εσύ πως μπορεί να σου χαρίσει έναν ήσυχο ύπνο. Να κάνεις ότι θεωρείς εσύ σωστό για ανθρώπους που έχετε μοιραστεί πράγματα…κυρίως για τους φίλους σας.
Σας φιλώ και σας αγαπώ.
