Γράφει η Ρούλα Παγιαλάκη
Να φεύγεις αθόρυβα από εκεί που δεν σε εκτιμούν.
Να βγάζεις τα παπούτσια σου, να πατάς στις μύτες των ποδιών σου και να φεύγεις όσο πιο ήσυχα γίνεται.
Χωρίς εξηγήσεις, χωρίς τυμπανοκρουσιες, χωρίς εντάσεις.
Να κλείνεις την πόρτα πίσω σου, ήσυχα και αυτήν, χωρίς κρότο.
Κρότο θα κάνει η απουσία σου, όταν θα γίνει αντιληπτή.
Κρότο θα κάνει η άδεια θέση σου, που θα φωνάζει τ όνομά σου.
Κρότο θα κάνουν όλα αυτά που ήσουν και έδινες, εκεί που δεν μπόρεσαν ποτέ να τα εκτιμήσουν.
Να πατάς στα δάχτυλα των ποδιών σου, όσο πιο μαλακά γίνεται, σαν αερικο να κινείσαι, για να δεις αν θα σε ψάξουν, αν θα σε αναζήτησουν.
Μην αναλώνεσαι, μην ξοδευεσαι κα μην στριμωχνεσαι σε αγκαλιές που ποτέ δεν ήταν ανοικτές για σένα.
Μην προσπαθείς να αποδείξεις πράγματα ή να πείσεις για το δίκιο σου, εκεί που βασιλεύει ο εγωισμός.
Να παίρνεις την αξιοπρέπειά σου αγκαλιά σιωπηλά και να αποχωρείς.
Έτσι και αλλιώς όλες οι σημαντικές αποφάσεις στην ζωή, παίρνονται αθόρυβα και έχουν δύναμη από μόνες τους.
Όποιος πετάει το κέρμα στον αέρα και ρισκάρει να σε χάσει, αστον να κερδίσει.
Αφιερωμένο..
