Γράφει η Φλώρα Πέππα
Όταν ήμουν μικρή, θαρρώ πως πήγαινα ακόμα δημοτικό, μαθαίναμε στο σχολείο το «γαϊτανάκι» της Ζωρζ Σαρή. Στο παιδικό μου μυαλό, το κείμενο αυτό δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένα παραμύθι με πολύχρωμες εικόνες και ευχάριστο τέλος.
Μια ιδέα φανταστική, πως όλος ο κόσμος ενώνει τα χέρια και κάνει έναν τεράστιο κύκλο που αγκαλιάζει τη γη, που δυστυχώς δεν μπορεί να γίνει πραγματικότητα.
«Πώς θα μπορούσε άλλωστε όσο υπάρχουν θάλασσες, βουνά και διαφορετικές διάλεκτοι να μας χωρίζουν;», σκεφτόμουν.
Μεγαλώνοντας κατάλαβα πως το εμπόδιο δεν είναι οι θάλασσες, τα βουνά, μήτε και οι ποικίλες διάλεκτοι. Εξελιχθήκαμε τόσο ώστε να μπορούμε να ταξιδέψουμε στην άλλη άκρη του κόσμου, να εξερευνήσουμε και να γνωρίσουμε τις διαλέκτους, την κουλτούρα και τον τρόπο ζωής ακόμα και των πιο μακρινών πολιτισμών.
Αυτό όμως που ακόμα δεν καταφέραμε είναι να γκρεμίσουμε τα αόρατα τείχη, που κάθε μέρα χτίζουμε με τους φόβους και τους εγωισμούς μας, μα κάθε βράδυ δακρύζουμε πριν κοιμηθούμε για την ύπαρξή τους.
Και ενώ τα βάζουμε με κυβερνήσεις, κοινωνικοπολιτικά συστήματα και παλεύουμε ενάντια στο ρατσισμό πάσης φύσεως, παραβλέπουμε τους εμφυλίους που οι ίδιοι προκαλούμε, στο μικρόκοσμο της καθημερινότητάς μας.
Βάζουμε ταμπέλες σε κάθε τι διαφορετικό, τόσο για να νιώθουμε ανώτεροι και σωστοί, όσο και για να έχουμε μια πειστική δικαιολογία για τη μοναξιά μας.
Υποστηρίζουμε πως φταίει ο κόσμος που δεν έχουμε αυτά που φανταστήκαμε. Ο ανίκανος σύντροφος, ο ψεύτης φίλος, οι υποκριτές άνθρωποι, το σύστημα, η κρίση και η εποχή, για τη ραγδαία αποξένωση που διαρκώς βιώνουμε.
Εν μέρει έχουμε δίκιο. Δεν είναι όλα στο χέρι μας, καθότι αποτελούμε κομμάτι του συνόλου.
Όμως σχεδόν όλα είναι επιλογές μας.
Και πάντα θα έχουμε το περιθώριο να επιλέξουμε ένα ολότελα διαφορετικό αύριο, με καλύτερες και πιο ουσιαστικές προϋποθέσεις.
Κατηγορώντας και πολεμώντας το διπλανό μας, δε θα καταφέρουμε να τον αλλάξουμε, μα ούτε και να τον βελτιώσουμε. Αγκαλιάζοντας και κατανοώντας τον όμως, ίσως και να βάλουμε το δικό μας λιθαράκι για έναν πιο συμφιλιωμένο κόσμο.
Δεν είναι δύσκολο να καλημερίσεις αυτόν τον άγνωστο που συναντάς κάθε πρωί.
Να δώσεις μια συμβουλή μέσα από την καρδιά σου, ακόμα και αν είναι ουτοπική, σε κάποιον που ίσως και να μην ξαναδείς.
Να αγαπήσεις περισσότερο τους ανθρώπους, και να απέχεις από μάχες μίσους και εκδίκησης με έπαθλα ανούσια κι εφήμερα.
Ας κάνουμε για λίγο πέρα τα λόγια, τις θεωρίες, και εκείνες τις μακρόσυρτες αναλύσεις περί καλών και κακών ανθρώπων.
Και για μια μέρα να γίνουμε όλοι μας καλοί.
Αυθεντικοί και καλοσυνάτοι, όπως όταν ήμασταν παιδιά.
Μόνο έτσι θα καταφέρουμε να αγκαλιαστούμε και να χτίσουμε το αδιαπέραστο τείχος της χαράς και της ειρήνης.
Ίσως κάποιοι μας κοροϊδέψουν και μας πολεμήσουν.
Ίσως όμως και να παρασυρθούν από τη μουσική μας και να ακολουθήσουν.
Και τότε να πειστούν πως όποια κι αν είναι η ερώτηση, αγάπη πάντα θα είναι η απάντηση.
