Όσα δεν ζήσαμε, μια ανοιχτή πληγή που δεν κλείνει..

Γράφει η Μαρία Κουτσοπετάλου

Πέρασε πολύ καιρός από τότε που μιλήσαμε και συναντηθήκαμε για τελευταία φορά. Χαθήκαμε βλέπεις… Αλλάξαμε και εμείς με τα χρόνια. Δεν είχαμε τίποτα κοινό πλέον, μιας και το δικό μας παραμύθι είχε αρχίσει να ξεθωριάζει για τα καλά.

Πριν λίγες μέρες όμως, την ώρα που πήγαινα στην δουλειά, σε συνάντησα τυχαία στο δρόμο. Τα πόδια μου πάγωσαν και η καρδιά μου χτυπούσε πάρα πολύ δυνατά. Δεν μπορούσα να σε αποφύγω και έτσι σου χαμογέλασα και σε χαιρέτησα. Ο χρόνος σαν να πάγωσε, όταν άρχισες να μου μιλάς για την ζωή σου και για τα άμεσα σχέδια σου. Μου είπες πως παντρεύεσαι το καλοκαίρι και παράλληλα θα κάνεις και την βαφτίσια της κόρης σου, που σε 3μηνες θα γεννηθεί.

Δεν ήξερα τι να κάνω… Δεν μπορούσα να πιστέψω σε όσα άκουγα. Η καρδιά μου άρχισε να σπάει, αλλά το χαμόγελο από τα χείλη μου δεν έσβησε όση ώρα μιλήσαμε. Ώσπου χωριστήκαμε. Εγώ συνέχισα την διαδρομή για το δικηγορικό μου γραφείο και εσύ προς το μετρό. Ξάφνου δάκρυσα…Εμείς, που κάναμε τόσα πολλά όνειρα, χωρίσαμε τόσο άδοξα και εσύ μέσα σε 9 μήνες κατάφερες να συνεχίσεις την ζωή σου και όχι μόνο να την συνεχίσεις αλλά να έχεις την δική σου οικογένεια.

Απίστευτο. Ήθελα να είμαστε μαζί και όλα αυτά να τα κάναμε τώρα μαζί. Μια δική μας οικογένεια είχαμε ονειρευτεί τόσα χρόνια, αλλά εσύ την δημιούργησες με μια άλλη. Με πονάει πολύ. Πρέπει σιγά σιγά να συνεχίσω κι εγώ την ζωή μου και να σταματήσω να δουλεύω τόσο πολύ για να σε ξεχάσω, γιατί μέχρι τώρα δεν τα έχω καταφέρει.