Γράφει η Βάσω Θεοδωρίδου
Όλα στη ζωή ανατρέπονται, όσα θεωρούσα κάποτε δεδομένα τώρα γίνονται ζητούμενα. Έτσι είναι η ζωή, η ζωή μας πηγαίνει όπου θέλει, μας δίνει την ψευδαίσθηση ότι ξέρουμε τι κάνουμε, ότι εμείς αποφασίζουμε για τον εαυτό μας και μετά μας δίνει μία και μας τα κάνει όλα τούμπα και εμείς μένουμε εκεί.
Μένουμε εκεί στον αέρα να βλέπουμε τα πράγματα να γίνονται όπως αυτή θέλησε και χωρίς εμείς να μπορούμε να κάνουμε τίποτα για να τα αλλάξουμε. Μόνο παρατηρητές μας επιτρέπεται να είμαστε. Το καταλαβαίνετε; Παρατηρητές στην ίδια μας τη ζωή. Ποιος το όρισε αυτό; Από πότε και γιατί; Πώς γίνεται να μην έχουμε άποψη, να μένουμε άπραγοι σε θέματα που αφορούν τον ίδιο μας τον εαυτό, την ίδια μας την ύπαρξη;
Δεν καταλαβαίνω. Πώς γίνεται όλα γύρω μας να είναι μια ψευδαίσθηση; Γιατί ψευδαίσθηση είναι, δεν μπορώ να εξηγήσω διαφορετικά το γεγονός ότι στην πραγματικότητα δεν έχω εγώ η ίδια τον έλεγχο του εαυτού μου και του μέλλοντος μου και ότι κάποιος άλλος αποφασίζει για μένα τι θα μου συμβεί και πότε.
Δεν μπορώ να καταλάβω πώς γίνεται να με κοροϊδεύει με τέτοιον ξεδιάντροπο τρόπο η ζωή, που τα έχει όλα τόσο μελετημένα για μένα και που ό,τι και να κάνω εγώ πέφτει στο κενό και ότι μόνο αυτήν θα αποφασίσει ποιο θα είναι το μέλλον μου. Δεν την κατάλαβα ποτέ τη ζωή ούτε το σκεπτικό της.
Ξέρω μόνο ότι η ζωή συνεχώς με εκπλήσσει, με αλλάζει θέσεις και δε με αφήνει ποτέ να επαναπαυτώ. Δεν ξέρω αν την αγαπώ ή αν τη μισώ και δεν ξέρω και αν θα καταλάβω ποτέ τι συναισθήματα έχω για αυτήν, μάλλον είναι αμφίδρομα.
Το μόνο που έχω μάθει πια από αυτήν είναι το ποτέ να μη λέω ποτέ, γιατί πάντα κάτι γίνεται και διαψεύδομαι. Και ίσως την ευχαριστώ για αυτό. Αλλά ακόμα της κρατάω αυτό που λένε το “έχω μια ζωή που δεν μου ανήκει”.