Γράφει η Κέλλυ Μπόζα.
Πάντα η ίδια φλογερή αίσθηση.
Από μικρό παιδί πίστευα ότι με τον ερχομό του ο νέος χρόνος θα μου φέρει μια αναπάντεχη έκλπηξη που θα αλλάξει άρδην την ζωή μου.
Πάντα το ίδιο αίσθημα προσμoνής για το καινούριο και πολλά υποσχόμενο αύριο.
Χαρά και μελαγχολία αγκαλιάζουν αρμονικά το κορμί μου.
Μέρα απολογισμού λοιπόν εκείνη, μέρες ελπίδας αυτές που ακολουθούν.
Με απόλυτη παιδικότητα διαβάζω κάρτες που κάθε χρόνο έγραφα στον Άγιο Βασίλη(και μεταξύ μας ακόμη γράφω) για να δω τι από αυτά που ευχόμουν πέτυχα να τα κάνω μέρος της ζωής μου, των εμπειριών μου.
Γύρω μου αγαπημένα μου πρόσωπα και όσο και αν θέλω να συμμετέχω σε αυτήν την οικογενειακή γιορτή, χάνομαι στις δικές μου σκέψεις.
Τι κι αν πια δεν είμαι παιδί.. ένα μέρος μου πιστεύει ακόμη σε θαύματα. Θαύματα που δεν θα συμβούν εξαιτίας μιας μαγικής χρυσόσκονης αλλά θα είναι απόρροια δικής μου θέλησης και προσπάθειας.
Παίρνω μια βαθιά ανάσα και κοιτώ ένα προς ένα τα πρόσωπα των δικών μου ανθρώπων.
Αμέσως αισθάνομαι ευλογημένη και πιο δυνατή.
Μπορώ να κρατήσω τον κόσμο στα δυο μου χέρια όταν έχω την αγάπη τους.
Βγάζω την φωτογραφική μηχανή από την τσάντα μου.
Τους τραβώ μια φωτογραφία.
Χαμόγελα και συναισθήματα χαράχτηκαν μια για πάντα στο χρόνο για να θυμάμαι πως όσα Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιές και να έρθουν εγώ θα θέλω να τα μοιράζομαι μαζί τους.
Για να θυμάμαι ότι αυτό είναι το μοναδικό κομμάτι που θέλω να μείνει αναλλοίωτο και άτρωτο.
LoveLetters
Join the discussion