Πάντα πίστευα πως ένας σπάνιος εγκέφαλος μπορεί να λάμψει σαν κόσμημα της νέας συλλογής των Graffακόμη κι αν «κολυμπάει» στο αλκοόλ, έχει συρρικνωθεί από τα παραισθησιογόνα ή «βασανίζεται» από προσωπικές εμμονές και άκυρες ονειροφαντασιώσεις.
Κι ο Τσαρλς – το αιώνιο μου κόλλημα- αυτός ο πορνοδιαστροφικός τύπος που για πρωινό «έπαιρνε» 16χρονες και χάπια με ουίσκι ήρθε κι απόψε στα σκαλοπάτια μου για να μου δείξει πόσο κοντά στην ιδιωτική του πραγματικότητα είναι και η δική μας…
Οι μέρες και οι νύχτες μας στα χρόνια του Πρώτη φορά Αριστερά. Post -από αυτά που το Facebook σου σερβίρει κάθε φορά που μπεις πρωί πρωί- κι ευτυχώς ακόμη σε ρωτάει θέλεις ή δεν θέλεις να το δημοσιοποιήσεις- μου θύμισαν σκηνές απείρου κάλλους του περσινού Αυγούστου…
Πρώτη φορά Αριστερά, καθαρίστριες, εκλογές, (έχασα το μέτρημα) δημοψηφίσματα, εντός κι εκτός ευρώ, μετανάστες που πνίγονται στα νησιά μας ή “λιάζονται” στην Ομόνοια και η απειλή της Τρομοκρατίας πάνω από τα καλοχτενισμένα κεφαλάκια μας… Το 2015 έφυγε αφήνοντάς μας με μία ζωή πιο τσαλακωμένη κι από το λινό σακάκι του Tσακαλώτου στα Eurogroup.
Λένε πολλά για την ζωή. ( Όχι, την Κωνσταντοπούλου -αν κι αυτή για μένα αποτελεί το απόλυτο public figure του παρελθόντος 2015!-, αλλά τη δική μας.
Αυτή που -όπως λέει κι ο Μπουκόφσκι -είναι περίεργη, καθώς την ζεις μονάχα μία φορά αλλά την πληρώνεις δέκα.
Θα μου πείτε τι δουλειά έχει ο Τσαρλς Μπουκόφκι -ένας χαρισματικός συγγραφέας μεν, γερομέθυσος ερωτομανής δε, σε ένα blog που ζεσταίνεται και αερομιλεί στους 33 βαθμούς Κελσίου τον Αύγουστο του 2016;
Πρώτα διαβάστε και μετά μου λέτε… κι αν πάλι δεν συμφωνήσετε δεν θα τα χαλάσουμε…
Kάπου, λοιπόν, μεταξύ της έμπνευσης και της υπερβατικής έκφρασης που σου χαρίζει ένα οξύ πνεύμα βουτηγμένο σε μπουκάλια ουίσκι, βλέπεις να κολυμπάνε μερικές αλήθειες που κόβουν σαν μαχαίρι και λάμπουν σαν μικρά διαμαντάκια.
Άκου, λοιπόν, τον Τσαρλς που λέει πώς για να μπορείς, λοιπόν, να πεις πως έφτασες στο τέρμα, πως είδες όσα ήθελες και έχεις πια χορτάσει πρέπει:
Πρέπει να γρατζουνιστούν τα γόνατα μα και τα σχέδιά σου.
Πρέπει να γευτείς λεμόνι και αλάτι για να σε γλυκάνει μία σοκολάτα γάλακτος.
Τουλάχιστον μία φορά να καεί η γλώσσα και η καρδιά σου.
Πρέπει να πληγωθείς μα πρέπει και να πληγώσεις.
Πρέπει να ξυπνήσεις ένα πρωί και να αναρωτηθείς αν αντέχεις να υπομείνεις την ημέρα που ξεκινάει.
Να έρθει πρέπει η στιγμή που δεν θα ξέρεις τη σωστή απάντηση ή ακόμη και η στιγμή που δεν θα έχεις καν απάντηση.
Πρέπει να επιλέξεις το λάθος πακέτο τηλεφωνίας και την λάθος κίνηση στο σκάκι.
Πρέπει να δοκιμάσεις ένα παντελόνι που δεν σου κουμπώνει και να σου κάνουν δώρο μια μπλούζα δυο νούμερα μεγάλη.
Πρέπει να απογοητευτείς από φίλους, να γελάσεις με κρύα ανέκδοτα και να υπομείνεις βαρετές ταινίες μέχρι εκείνη που ασυναίσθητα θα σε αλλάξει για πάντα.
Πρέπει να χάσεις στα χαρτιά την ίδια μέρα που θα χάσεις και στην αγάπη.
Οι αντοχές σου πρέπει να σε εγκαταλείψουν πριν φτάσεις στην γραμμή του τερματισμού.
Πρέπει να δεις το τελευταίο λεωφορείο για την θάλασσα να απομακρύνεται το πιο ζεστό μεσημέρι του καλοκαιριού.
Να ευχηθείς να ήσουν για μια στιγμή άλλου, σε εκείνο το «εκεί» που τόσο σου έχει λείψει.
Πρέπει να βρεις έναν άνθρωπο για τον οποίο θα τα παρατούσες όλα και να αναγκαστείς να παρατήσεις την ιδέα του μαζί.
Να έρθει η μέρα που δεν θα μπορέσεις να παραδεχθείς τα συναισθήματά σου, ούτε καν στον εαυτό σου.
Πρέπει να συνειδητοποιήσεις πως κάποια όνειρά σου δε θα πραγματοποιηθούν ποτέ και ακόμη πως ποτέ δε θα καταφέρεις να τα έχεις όλα.
Και πρέπει να «πεθάνεις» μερικές φορές πριν μπορέσεις πραγματικά να ζήσεις.
Σκότωσε μέσα σου ό,τι σου βγάζει τον κακό σου εαυτό! Αυτό!