Όσο εσύ επιβίωνες, κάποιοι έζησαν χωρίς φόβο!

Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου

Ενώ εσύ κοιμόσουν, η γη συνέχισε να γυρίζει και ο κόσμος να εξελίσσεται. Οι εποχές συνέχισαν να εναλλάσσονται. Ο ήλιος συνέχισε να ανατέλλει κάθε πρωί και να δύει κάθε απόγευμα.

Ενώ εσύ κοιμόσουν, άνθρωποι συνέχισαν να γεννιούνται και να πεθαίνουν. Συνέχισαν να ερωτεύονται και να χωρίζουν. Συνέχιζαν να πονάνε και να γελούν.

Ενώ εσύ κοιμόσουν, κάποιοι άνθρωποι κοιμόντουσαν μαζί σου, αλλά κάποιοι ήταν ξύπνιοι. Έμειναν όρθιοι και συνέχισαν να μάχονται και να προσπαθούν. Συνέχισαν να γονατίζουν και να ξανασηκώνονται. Συνέχισαν να ματώνουν και να επιμένουν. Συνέχισαν να βάζουν στόχους και να τους κυνηγούν. Άλλες φορές να τους πετυχαίνουν κι άλλες να αστοχούν κι όμως δεν το έβαλαν κάτω.

Ενώ εσύ κοιμόσουν, βολεμένος σε μια μίζερη κι άνευ ουσίας ζωή, κάποιοι επέλεξαν τον άλλο δρόμο. Αυτόν της επαγρύπνησης. Επέλεξαν τον δρόμο της προσπάθειας. Αυτόν στον οποίο θα έπρεπε να κοπιάσουν για να τον διαβούν, αλλά είχαν στοχεύσει σε έναν προορισμό που επιθυμούσαν κι όχι σε όποιον επέλεγε να τους οδηγήσει κάποιος άλλος.

Οι άνθρωποι αυτοί είναι γεμάτοι ουλές. Είναι κουρασμένοι. Έχουν δεχτεί πισώπλατα μαχαιρώματα κι έχουν βιώσει οδυνηρές αποτυχίες. Έπεσαν αμέτρητες φορές και σηκώθηκαν άλλες τόσες. Όσο κι αν πόνεσαν όμως, είναι ζωντανοί.

Εσύ απ’ την άλλη, επέλεξες να ακολουθήσεις υπνωτισμένος το δρόμο που σου χάραξαν. Αυτόν που δεν έχει λακκούβες, ούτε ρίσκα, ούτε αναποδιές. Όλα μοιάζουν γαλήνια και σίγουρα. Είναι όμως;

Ζεις ή απλά επιβιώνεις; Πόσο μεγαλύτερος μπορεί να είναι ο φόβος σου να προσπαθήσεις, απ’ την ανάγκη σου να ζήσεις; Μήπως ήρθε η ώρα να ξυπνήσεις;