Γράφει η Κατερίνα Μίσσια
Χαμένη σε ανούσιες αναρτήσεις στα social πέφτω σε αυτό το βίντεο.
Το τραγούδι μας! Πόσα χρόνια με πήγε πίσω..
Δεν το ήξερα πως ο συγκεκριμένος τραγουδιστής θα βρισκόταν σε αυτή την εκπομπή.
Βάζω το βίντεο να παίξει. Να ακούσω το τραγούδι μας. Το τραγούδι που μας έκανε παρέα στους χωρισμούς μας. Στα μαλώμαματά μας.
Το τραγούδι που όσες φορές και να το άκουγα, τα δάκρυα μου, κυλούσαν απο μόνα τους.
Κάπως έτσι ήταν ο πόνος τότε. Γλυκός και μελωδικός.
Γλυκός και τόσο καταστροφικός!
Ένας πόνος που το μόνο που νιώθαμε ήταν το τέλος της ζωής χωρίς να έχει ο ένας τον άλλο.«πες μου τη ζωή μου όμως πως να συνεχίσω
που δεν έχω πια τα δυο σου χείλη να φιλήσω,
πες μου τη ζωή μου όμως πως να συνεχίσω
που δεν έχω πια τα δυο σου χέρια να κρατήσω»
Ναι αν δεν σε είχα η ζωή μου θα τέλειωνε!
Το πίστευα!
Δεν ήταν ο ήχος που με πάγωσε.
Δεν ήταν τα λόγια που τα έχω χιλιοτραγουδίσει 25 χρόνια τώρα.
Ήταν η μορφή του τραγουδιστή.
Ίδια η φωνή μα η μορφή;
Τα άσπρα του μαλλιά με θόλωσαν.
Ένιωσα πως μαζί του γέρασα κι εγώ. Ένιωσα πως μαζί του γεράσαμε κι εμείς.
Τρόμαξα.
Ξέρεις, φοβάμαι πολύ τα χρόνια που περνάνε. Ίσως να μην τα φοβάμαι μόνο. Μάλλον τα μισώ!
Εμείς; Πως είμαστε εμείς;
Κι εμείς αλλάξαμε. Τα χρόνια αλήθεια πως μας έχουνε φερθεί;
Πως είναι οι μορφές μας;
Δεν μπορεί, κάτι λένε οι ρυτίδες στα πρόσωπά μας.
Τα δικά μας τα μαλλιά;
Τα δικά μου άσπρισαν, όσο κι αν προσπαθώ να το καλύψω. Η αλήθεια είναι κάτω απο τη μαύρη βαφή. Μα είναι εκεί και κάθε φορά που κάνει την εμφάνιση της μου φωνάζει πως δεν είμαι η ίδια.
Το κορμί δεν είναι ίδιο. Τα χρόνια φαίνονται και σε αυτό. Φαίνεται πια η κούραση, φαίνονται οι κόποι της επιβίωσης.
Τι γίνεται; Τι αγαπώ ακόμα;
Έναν γερασμένο έρωτα; Μια αγάπη με λευκά μαλλιά;
Γερνάνε οι έρωτες τελικά;
Δεν μπορώ να το διαχειριστώ.
Δεν γίνεται να γεράσαμε.
Ήμασταν παιδιά.
Και μέχρι πριν λίγο πίστευα πως είμαστε ακόμα παιδιά.
Το τραγούδι μας είναι ίδιο.
Εμείς;
Μας νίκησε ο χρόνος αγάπη μου.
Όσο κι αν πονάει, νικηθήκαμε.
