Γράφει ο Σάκης Χαλβαντζής
Πόση μοναξιά κουβαλάω και πόση ανομολόγητη λαχτάρα μαζί της… Πόση θα αντέξω ακόμη; Είναι η φύση μας έτσι άραγε; Είναι η φύση μας τέτοια που δε σηκώνει ελευθερία;
Ελκύουμε τον πόνο, την απελπισία, το «ανήκειν» εκείνο που σκοτώνει; Κι αν εκείνο που ποθούμε είναι πίσω και πάνω από κάθε ελευθερία, αξίζει; Κι αν εκείνο το «ανήκειν» σε διαλύσει ξανά; Αξίζει να κάνεις στην άκρη τα πάντα για μια ακόμη φορά; Και πόσες… «μια ακόμη φορά» θα έρθουν ακόμη; Στις πόσες θα δω το τέλος, κουράστηκα.
Καλό το «δούναι και λαβείν» αλλά φτάνει η στιγμή που για μια γαμημένη φορά, θέλεις παραπάνω απ’ όσα δίνεις. Θέλεις… έστω ένα γραμμάριο, περισσότερο από την τελευταία φορά. Όχι για να ικανοποιήσεις τον εγωισμό σου. Όχι. Εγωισμός στον έρωτα δεν υπάρχει. Στον έρωτα βασιλεύει η υποτέλεια. Θέλεις εκείνο το λιγάκι παραπάνω, για να πάρεις την δύναμη να συνεχίσεις. Για να πάρεις την ώθηση να περάσεις στην άλλη πλευρά. Εκεί όπου, καθετί που αγγίζεις, καθετί που γεύεσαι, καθετί που θέλεις κι ονειρεύεσαι έχει ονοματεπώνυμο.
Περιμένεις να ξυπνήσει, για να «ξυπνήσει» η μέρα σου. Περιμένεις να κλέψεις την πρώτη καλημέρα, ανάμεσα σε λευκά φιλιά και λευκά σεντόνια. Και κάθε που κοιτάζεις μες τα μάτια της, νομίζεις ότι ο κόσμος σου ανήκει. Νομίζεις ότι ο κόσμος φτιάχτηκε από ‘κείνη. Αυτή είναι η «άλλη πλευρά». Αλλά το άσχημο είναι ότι δεν κρατάει για πάντα. Κρατάει όσο… κρατάει η επιθυμία; Μάλλον, ναι.
Το κακό με την «επιθυμία», είναι ότι γίνεσαι ευάλωτος κι επιρρεπής. Η επιθυμία σε κάνει να πιστεύεις ανά πάσα στιγμή, ότι μπορείς να απασφαλίσεις και να φέρεις στα μέτρα σου το καθετί. Σου προσφέρει την αέναη έλξη της μάχης απέναντι στο ακατόρθωτο που το προσπαθείς κι εν τέλει γίνεται μετέωρο. Αλλά και πάλι δικό σου δεν είναι. Πιάνεις τον εαυτό σου όμως, να σου αρκεί αυτό. Αυτό το εκατοστό πιο κοντά. Αυτή η προσπάθεια να καταφέρεις να πλησιάσεις…
(Συνεχίζεται…)
