Όσο υπομονή και αν έχω κάποια στιγμή θα φύγω.

Γράφει η Ειρήνη Αντωνάκη

Είμαι εδώ, είμαι μπροστά σου και σου δείχνω με κάθε τρόπο ότι μαζί σου, είμαι διατεθειμένη να το φτάσω στο τέρμα. Κάθε κύτταρο μου φωνάζει πόσο πολύ σε θέλω.
Είμαι εδώ για να προσπαθήσω να κάνω ότι δεν έκανα με τους άλλους. Θέλω να σου πιάσω το χέρι χωρίς λόγο, μόνο και μόνο επειδή είμαι μαζί σου.
Να σου δίνω αγκαλιές από αυτές μωρέ τις μεγάλες, τις αληθινές που σου διορθώνουν όλα τα σπασμένα κομμάτια που έχεις.
Να μιλάμε για θέματα που κανείς άλλος δεν ξέρει και να φτιάχνουμε ιστορίες όπου πρωταγωνιστές θα είμαστε εμείς.
Να ζήσουμε το πάθος, να νιώσουμε τον έρωτα. Όμως μάτια μου αν δεν είσαι εδώ τίποτα από αυτά δεν θα γίνει.
Όσο υπομονή και αν έχω κάποια στιγμή θα φύγω.
Περιμένοντας εσένα εγώ δυσκολεύομαι να κρατήσω τη φωτιά που είναι αναμμένη, σιγοσβήνει όπως η επιθυμία μου να ζήσουμε κάτι μεγάλο.
Αν αργήσεις λίγο ακόμα ο χρόνος θα μετρήσει αντίστροφα και τίποτα δεν θα σε περιμένει εδώ, μόνο ανεκπλήρωτες επιθυμίες.