Γράφει η Ιωάννα Ντρε
Κουράστηκα να το παίζω χαρούμενη και άνετη μαζί σου.
Κουράστηκα να το παίζω ερωτευμένη κι ευτυχισμένη.
Κουράστηκα να το παίζω ότι δε ξέρω τίποτα ενώ τα ξέρω όλα.
Τα ψέματα αργά ή γρήγορα βγαίνουν στην επιφάνεια. Λάμπουν στο φως. Αρκεί να παρατηρείς τριγύρω σου. Να παρακολουθείς τα σημάδια.
Εγώ άργησα αλλά τα είδα όλα.
Το ένα ψέμα φέρνει το άλλο και στο τέλος περικυκλώνεσαι σε ένα φαύλο κύκλο που μαζί σου παίρνεις και το θύμα σου γιατί χωρίς αυτό δεν υπάρχεις. Το χρειάζεσαι γιατί σε εμπνέει να τα λες. Όμως το θύμα κάποια στιγμή ανοίγει τα μάτια του. Ξυπνάει. Κι αν δε του αποκαλύψεις εσύ την αλήθεια μπορεί να τη σκαλίσει και να τη ξεθάψει μόνο του και τότε ίσως να είναι αργά για όλους.
Το κακό με σένα ξέρεις ποιο είναι; Ότι δε σκέφτεσαι. Δε νιώθεις.
Σκέφτηκες ποτέ σου ότι όπως φέρεσαι εσύ σε μένα κάποιος άλλος μπορεί να το χει κάνει στη μάνα σου, στην αδερφή σου…
Θα σου άρεσε να βλέπεις τη μάνα σου να υποφέρει; θα σε ευχαριστούσε να βίωνες το πόνο της αδερφής σου από κάποιο μαλάκα που της φέρθηκε σκάρτα; Στη προκειμένη περίπτωση ο μαλάκας είσαι εσύ που φέρεσαι έτσι σε κάποιου τη κόρη και την αδερφή. Η διαφορά μας όμως ξέρεις ποια είναι; Ότι εγώ φέρνω τη θέση μου στη θέση των άλλων και δε κάνω ότι δε θα ήθελα να μου συμβεί.
Το κακό όμως είναι ότι δε σκέφτονται όλοι όπως εγώ. Το κακό είναι ότι δεν είναι όλοι σαν εμένα.
Αφού λοιπόν εσύ δεν είσαι σαν εμένα δε σε θέλω στη ζωή μου. Είσαι πολύ λίγος στα μάτια μου και δε σου αξίζω. Καμία δε σου αξίζει αν είναι να έχεις τέτοια συμπεριφορά. Η ζωή όμως είναι ένας κύκλος. Ο τροχός γυρίζει.
Θα έρθει και η σειρά σου να πάρεις αυτό που σου αξίζει. Όχι από μένα. Από τη ζωή.