Είναι παράξενα τα μπουρίνια.
Σηκώνουν άνεμο, σηκώνουν κι ερωτήσεις. Κι αυτές οι ερωτήσεις δεν μένουν ποτέ αναπάντητες.
Ζητάνε απάντηση μέχρι να καταλλαγιάσει ο άνεμος.
Τι βρίσκεται στην άλλη πλευρά του φόβου σου;
Τι θα έκανες σήμερα το πρωί αν δεν φοβόσουνα τις συνέπειες;
Τι θα έκανα αν άφηνα τον άνεμο να τα σηκώσει όλα και να τα κάνει ξεκάθαρα;
.. θα σου είχα ήδη πει καλημέρα
.. θα στόχευα το αδύνατο και θα άγγιζα το όνειρο
.. θα εμπιστευόμουν το ένστικτό μου ξανά και ξανά
.. θα με υπερασπιζόμουνα χωρίς ενοχές και όρια
.. θα γελούσα περισσότερο
.. θα έκλαιγα φανερά.
.. θα αδιαφορούσα για όλα τα “πώς” και τα “γιατί”
.. θα απαντούσα μόνο σε ότι ήθελα
.. θα έπινα τον καφέ μου ήρεμα πριν ξεκινήσει η μέρα ή το χάος της μέρας
.. θα άκουγα με την καρδιά
.. θα ξεπλήρωνα τους ανοιχτούς λογαριασμούς μου “μετρητοίς”
.. θα μου αρκούσε το σήμερα και το τώρα
Μα πάνω από όλα.. θα ξεκίναγα με εκείνη την καλημέρα!!
Και μην ρωτάς τι έγινε ετούτο το πρωί.
Σήκωσε άνεμο και θέλει απαντήσεις… ακόμα και στις ερωτήσεις που ακόμα δεν έγιναν!!
Στο παρά κάτι των 40, χάραξα πάνω μου μια φράση.
Amor Fati.
Να αγαπάς την μοίρα. Να ακολουθείς την μοίρα. Να κάνεις την μοίρα σου επιλογή και ζωή.
Οι άνθρωποι μου και οι λέξεις μου είναι τελικά η μοίρα μου.
Γυναίκα, μαμά, φίλη, πρώην στις σχέσεις μου, παρόν στο ό,τι φέρει η ζωή.
Δεν ζω χωρίς τα παιδιά μου, τον άντρα μου, την θάλασσά μου, τα ταξίδια μου και τις λέξεις μου.
Όνειρο; Μια μέρα η Αθήνα να είναι πολύ μακριά μου.. μέχρι τότε, αφήνω ανεξίτηλα σημάδια με τα λάθη μου και ισορροπώ ατρόμητα ανάμεσα σε φόβους και φοβίες! #perasperaadastra
