Γράφει ο Κωνσταντίνος Καρύδης
Απόψε μου λείπεις πιο πολύ απ’ όσο αντέχει η λογική μου.
Ένα κρεβάτι που μοιάζει απέραντο, άδειο, κρύο χωρίς εσένα.
Απόψε θέλω εσένα πάνω μου, να με αγκαλιάζεις, να σε νιώθω και να μην αμφιβάλω λεπτό για το τι είμαι στη ζωή σου.
Απόψε μόνο η αγκαλιά σου θα αρκούσε, για να τα πει όλα.
Όλα τα ανείπωτα και τα καλά φυλαγμένα.
Δεν με νοιάζει τι είμαι για τους άλλους. Δεν με νοιάζει ποιος είμαι για τους άλλους. Μόνο εσύ με νοιάζεις.
Θέλω να είμαι ο δικός σου σημαντικός. Ο δικός σου σημαντικότερος.
Δεν με νοιάζει πόσοι θα μας ψάξουν απόψε. Σε πόσους θα λείψουμε.
Όταν είμαι μαζί σου, υπάρχω μόνο για σένα.
Κι όταν δεν είμαι μαζί σου, αναζητώ την παρουσία σου, αναζητώ το άγγιγμά σου..
Και πέρασαν πολλές νύχτες που δεν είσαι εδώ.
Πολλές χαμένες νύχτες.
Πολλές χαραμισμένες ανάσες.
Πολλά ανείπωτα “σε θέλω”.
Μην αργείς..
