Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Έλα να σου πω για το “μαζί”, με τους ανθρώπους.
Έλα να σου πω για εκείνο το “ο άνθρωπός μου”, που εύκολα ξεστομίζεις μα δεν έχεις ιδέα τι είναι στην πραγματικότητα.
Ο άνθρωπός σου, είναι εκείνος που δεν θα μετρήσετε το χρόνο σε μέρες, μήνες ή χρόνια, αλλά σε στιγμές αλήθειας.
Σε στιγμές χωρίς μάσκα, χωρίς φίλτρα και χωρίς στεγανά.
Με τον άνθρωπό σου, θα μιλήσεις για όλα εκείνα που έκρυβες επιμελώς από όλο τον κόσμο. Γιατί ο άνθρωπός σου, δεν θα είναι ένας μέσα στον κόσμο, αλλά όλος σου ο κόσμος.
Δεν θα φοβηθείς να τον αφήσεις να περπατήσει στα σκοτάδια σου. Δεν θα το σκεφτείς να τον αφήσεις να δει την αλήθεια σου.
Ο άνθρωπός σου, δεν θα χτιστεί μέσα στο χρόνο, αλλά μέσα σε μια αγκαλιά, που θα σε κάνει να αφεθείς. Να εμπιστευτείς. Να νιώσεις όπως σε καμιά άλλη αγκαλιά.
Από τον άνθρωπό σου, δεν θα δοκιμάσεις ποτέ να προστατευτείς, γιατί ποτέ και για κανέναν λόγο στον κόσμο δεν θα νιώσεις απειλή.
Θα μπορείς να είσαι εσύ.. θα μπορεί να είναι εκείνος, χωρίς δεύτερες σκέψεις! Και όλα θα είναι απλά, αβίαστα, εύκολα! Οι εξομολογήσεις, το παρελθόν, τα όνειρα, το γέλιο, το δάκρυ, οι στιγμές της ήττας, οι νίκες.. όλα, θα είναι απλά και αβίαστα!
Κι εκείνο το “μαζί” που είπαμε στην αρχή, πού είναι;
Μα μάτια μου, όταν θα είναι ο άνθρωπός σου, το “μαζί”, θα είναι η αδιαπραγμάτευτη συνθήκη.. απλά γιατί δεν θα υπάρχει άλλος τρόπος!
