Γράφει η Ειρήνη Αντωνάκη
Πολλές φορές μου πέρασε από το μυαλό να μη κάνω τίποτα, να το αφήσω να περάσει όπως άφησα και όλα τα υπόλοιπα αλλά όχι δεν θα σου κάνω το χατίρι. Θα σε γονατίσω για όλα αυτά που πέρασα εξαιτίας σου.
Θα σε πάω στο πάτο όπου βρισκόμουν εγώ τόσο καιρό, θα σε κατεβάσω από την ωραία θέα που βλέπεις και θα σε στείλω στα σκοτάδια. Έκλαψα, χτυπήθηκα, πόνεσα, μάτωσα και όλα αυτά επειδή βγήκες σκάρτος,
Οι πληγές έμειναν και οι μνήμες ακόμη πονάνε. Το μόνο που ζητώ είναι να νιώσεις το πόνο που ένιωσα εγώ και να καταλάβεις ότι δεν αντέχεται. Να σε βλέπω να πέφτεις χωρίς να σταματάς, να μην βρίσκεις από κάπου να πιαστείς όπως δεν έβρισκα και εγώ. Να βρεθείς στο μηδέν και να μην μπορείς να κάνεις κάτι για να επιστρέψεις.
Ναι, ίσως μόνο τότε καταφέρω και εγώ να λυτρωθώ από όλο αυτό, όταν πλέον δεν θα σε βλέπω από το πάτο που θα έχεις πιάσει να καταφέρω και εγώ να προχωρήσω, σε ένα κόσμο που δεν θα υπάρχεις.