Γράφει η Βίκυ Πλευρίτη
Όταν θα σε δω θα τρέξω πάνω σου, σαν μικρό παιδί στην αγκαλιά σου για να μπω.
Όταν θα σε δω όλα τα υπόλοιπα θα τα ξεχάσω.
Θα είσαι εσύ και μόνο εγώ.
Όταν θα σε δω, η καρδιά θα πάλλεται και δεν θα χρειαστεί να πω τίποτα.
Γιατί όλα θα τα λένε οι χτύποι της φωνάζοντας το ποσό σε ποθώ.
Όταν θα σε δω, τα μάτια μου σπίθες θα πετούν.
Και ένα δάκρυ μέσα τους θα τα κάνει να αστράφτουν και να λαμποκοπούν.
Όταν θα σε δω, θα σου παραδοθώ γυναίκα ανήμπορη στα χέρια σου θα αφεθώ, και στης αγκαλιάς σου την ασφάλεια θα τυλιχτώ.
Όταν θα σε δω δε θα υπάρχει το εσύ και εγώ.
Πιόνι στου έρωτα σου το παιχνίδι θα γινώ και τη νίκη θα σου χαρίσω σα σε παιδί μικρό.
Όταν θα σε δω τα χέρια σου θα αγγίξω.
Θα τα πάρω στη χούφτα μου σφιχτά θα τα ενώσω και κάθε φλέβα τους προσεχτικά θα χαρτογραφήσω.
Όταν θα σε δω το αίμα μου θα καίει.
Και σαν κυλάει πίσω από το λαιμό η ανάσα μου θα κόβεται λεπτό προς λεπτό.
Όταν θα σε δω μόνο για σένα θα υπάρχω.
Σαν στη γη αυτή είμαστε μόνο “εγώ και εσύ μαζί.”
Όταν θα σε δω όλη μου η υπόσταση, ο νους και το κορμί.
Θα ναι δικό σου χάρισμα, να το υποτάξεις μόνο άφωνα θα εκλιπαρεί.
Όταν θα σε δω τα μάτια μου θα σου δώσουν λίγο από το μπλε τους και στη θάλασσα μου μέσα θα σε τραβήξουν για να κολυμπήσουμε παρέα.
Από τη φουρτούνα της αν βγούμε ζωντανοί ναυαγοί στη στεριά της πλάι πλάι θα κοιτάμε ψηλά τον έναστρο ουρανό μιας ολόδικιάς μας ηδονής.