Όταν θα φτάσεις στην άκρη του γκρεμού κοίτα μη πέσεις.

Γράφει η Άρτεμις Βαμβουνάκη

Έχεις παγώσει ολάκερος, το παράπονο σε πνίγει, το μυαλό σταμάτησε να σκέφτεται καθαρά και θόλωσε η σκέψη. Ένα γιατί σε πλυμμυρίζει, φόβος και αβεβαιότητα φωλιάζουν μέσα σου και νομίζεις ότι δε μπορεί θα ξυπνήσεις από τον εφιάλτη που βιώνεις και καλείσαι να αντιμετωπίσεις. Κι όλα γύρω σου σου μοιάζουν τόσο δύσκολα και συνάμα ακατόρθωτα. Μα όταν θα φτάσεις στην άκρη του γκρεμνού κοίτα μην πέσεις.

Ο αέρας λυσσομανάει εκεί ψηλά, αισθάνεσαι την παγωνιά να σου διαπερνάει όλο το κορμί. Τα κύματα από κάτω φαντάζουν πελώρια, έτοιμα να σε παρασύρουν σε ένα δικό τους ξέφρενο και επικίνδυνο χορό και εσύ εκεί ψηλά να στέκεσαι ένα βήμα πριν την αβεβαιότητα της ζωής σου. Ξαπόστασε όσο κι αν χρειαστεί αλλά κοίτα μην πέσεις.

Όλα σκοτεινιάζουν τριγύρω σου, πιάνεται η ψυχή και τυλίγεσαι από το γκρίζο πέπλο της θλίψης σου. Σου κόβεται η ανάσα απο τον πόνο μα σαν θα φτάσεις στην άκρη του γκρεμνού κοίτα μη πέσεις.

Γαντζώσου χειροπόδαρα και πιάσου από κάπου, ανάσανε βαθιά και συλλογίσου. Σκέψου εκείνο το φως να ξεπροβάλλει μέσα στο σκοτάδι σου, αυτό που θα σου δώσει δύναμη να προχωρήσεις, να ξαναγεννηθείς, να ξαναονερευτείς, και να ελπίσεις. Κάθισε όσο κι αν χρειαστεί αλλά κοίτα μην πέσεις.

Σκέψου εσένα, τη ζωή σου και μη τα παρατήσεις.Δε σου αρμόζει το λίγο και το μαύρο. Δεν σου αξίζει να αφεθείς δίχως να παλέψεις, δε σου αξίζει να χάσεις τη μάχη της δικής σου ζωής γιατί είσαι γενναίος πολεμιστής και το γνωρίζεις. Όταν θα φτάσεις στην άκρη του γκρεμού κοίτα μη πέσεις.