Γράφει η Φύλλις Γκούστη
Κι οταν μάθεις να μ’αγαπάς χωρίς να με σκοτώνεις με τον εγωισμό σου, κι όταν μάθεις να με αποδέχεσαι χωρίς να πετάς πάνω μου τα απωθημένα σου, όταν μάθεις να ρίχνεις την ασπίδα της άμυνάς σου, μη φοβούμενος ότι ίσως σε βλάψω..
Κι όταν μάθεις να με εμπιστεύεσαι, να μου αφήνεσαι δίχως τί και γιατί..
Κι όταν μάθεις να ρέεις μαζί με μένα σαν ομάδα, κι όχι σαν μονάδα ξεχωριστά, άλλο εσύ κι άλλο εγώ..
Όταν μάθεις να έρχεσαι σε μένα, επειδή την καρδιά σου ακούς, αντί τα πρέπει του μυαλού σου, τότε θα έχουμε αληθινή ελπίδα σ’αυτόν τον κόσμο!
Τότε όποια μάσκα και να μας φορέσουν, θα τιμάμε την αλήθεια μας και θα’μαστε ελεύθεροι.
Μα πρώτα πρέπει να περάσουμε τα εμπόδια που βάζουμε πρώτα στον εαυτό μας και μετά στους άλλους.
Να ξεπεράσουμε δηλαδή τον εαυτό μας και να βρούμε τόσο την εσωτερική μας αλήθεια, ώστε τίποτα πια να μην είναι αρκετό, να καλύψει την αληθινή μας φύση.
Τίποτα να μην είναι αρκετό, πίσω πια να μας κρατήσει.