Όταν με βλέπεις στα σκοτάδια μου, να μου χαμογελάς.

Γράφει ο Ανώνυμος

«Μη φοβάσαι, αφέσου» μου είπες ένα βράδυ, μα ήταν ακόμη δύσκολο για μένα. Το μυαλό και το σώμα μου ήταν παγωμένα.
Ήμουν στην κατάψυξη καιρό περιμένοντας κάποιος να μου ανοίξει την πόρτα. Βλέπεις έχω μια κατάρα. Να μυρίζομαι τις καταστροφές. Να πλάθω όλα τα πιθανά σενάρια.
Και πάντα να ψάχνω το τέλος. Είναι λες και ψάχνω να βρω την ημερομηνία λήξης. Μα ήταν αυτό το βλέμμα σου σε ένα σκοτεινό μου απόγευμα, που σταμάτησε τις σκέψεις μου.
Μπήκες ξαφνικά μέσα μου και τσακώθηκες με όλα τα τέρατα μου. Και τα έδιωξες όλα. Και μια ζεστασιά διαπέρασε το κορμί μου.
Και ξαφνικά μέσα μου είχα μόνο εσένα πλέον.
Κι ένιωσα τα χείλη μου να σπάνε κι ένα δειλό, μικρό, αλλά αληθινό χαμόγελο σχηματίστηκε.
Και τότε καταλαβα κάτι. Η αγαπη είναι στα βλέμματα. Είναι στις στιγμές σιωπής. Στις βουβές αγκαλιές. Στα στεγνά δάκρυα. Και τώρα μου έμεινε μόνο ένας φόβος.. να μην ψάξω ποτέ την ημερομηνία λήξης. Γι’ αυτό όταν με βλέπεις στα σκοτάδια μου, να μου χαμογελάς.