Γράφει η Αντζέλικα Θεοφανίδη
Ο έρωτας. Έχει χυθεί άπλετο μελάνη για την πάρτη του και θα χυθεί άλλο τόσο. Δεν υπάρχει άλλο συναίσθημα που να μπορεί να κάνει τον άνθρωπο τόσο τρωτό, ευάλωτο. Από τη μία η καρδιά του μπορεί να βρίσκεται στα ουράνια και από την άλλη στα τάρταρα της κολάσεως. Ύπουλος, δε ξέρεις από που θα σου έρθει. Έχουν λυγίσει και οι πιο δυνατοί μαχητές όταν βρέθηκαν αντιμέτωποι με τον φτερωτό θεό. Αυτός κουμαντάρει την μάχη και οι αντίπαλοι του είναι έρμαιο των ορέξεων του. Ή τουλάχιστον έτσι πιστεύουμε.
Δεν είναι κακό να τα βάζεις μαζί του, κακό είναι να σε κάνει ό,τι θέλει. Έχει ισχύ ναι, αλλά στο χέρι σου είναι αν θα τον αφήσεις να παίξει μαζί σου. Στο όνομα του έρωτα πολλοί έχουμε ξεχάσει τι αξίζουμε και τι δεν μας αρμόζει. Έχουμε ξεχάσει πως στον έρωτα, τον αληθινό όμως δεν θα σε κάνουν να διερωτηθείς εάν αξίζεις ή όχι. Δεν θα σε κάνουν να τρέχεις από πίσω τους, προσπαθώντας να τους πείσεις πως τους αγαπάς. Δεν θα σε μειώνουν για να φαίνονται αυτοί δυνατοί. Δεν θα σου δημιουργήσουν ένα σωρό ανασφάλειες επειδή αυτός ή αυτή είναι μια ανασφάλεια εν κινήσει.
Αυτός που σε αγαπάει και σε θέλει θα κάνει τα πάντα να σου το δείξει, σε κάθε ευκαιρία. Θα σε έχει ψηλά και θα ξέρει τι αξίζεις και θα σου συμπεριφέρεται αναλόγως. Δεν τα θυσιάζουμε όλα στο βωμό του έρωτα. Όταν τα δίνεις όλα, δεν θα σου μείνει τίποτα για μετά. Κράτα πάντα κάτι για σένα. Κράτα εκείνα τα κομμάτια σου που είναι ότι πιο ιερό έχεις, που τα έχεις χτίσει με όλες τις πέτρες που σου έχουν ρίξει. Η αξιοπρέπεια σου, η αξία σου σαν άνθρωπος, πράγματα που δεν μπορεί κανένας να σου τα πάρει και ούτε να σου τα αμφισβητήσει. Εσύ βάζεις τα όρια στον οποιονδήποτε έρωτα. Και να θυμάσαι ό,τι σε κάνει να νιώθεις άσχημα και μειονεκτικά, δεν είναι έρωτας. Αυτό λέγεται εκμετάλλευση και κακομεταχείριση.
Αυτό δεν το αξίζεις και το ξέρεις.
