Όταν οι άνθρωποι ψυχραίνονται… μια κουρτίνα απόσταση ο δρόμος!
Γράφει η Λίνα Παυλοπούλου
Μια κουρτίνα απόσταση…Ποιός απομακρύνθηκε; Ποιός περίμενε ποιόν να κάνει το βήμα. Εγώ περίμενα από εσένα κι εσύ περίμενες από εμένα. Κρυμμένος πίσω απ’ την κουρτίνα που σου περιορίζει το φως. Αφημένος σε μια σκέψη που σε τυραννάει. Θυμώνεις. Αυτό ξέρεις να κάνεις καλά. Σιωπάς. Πνίγεις τις λέξεις σου. Παγώνεις. Εύκολη λύση όταν δεν αντέχεις τα συναισθήματά σου.
Γιατί άραγε να είναι τόσο δύσκολες οι σχέσεις; Γιατί όταν χωρίζουν οι δρόμοι των ανθρώπων να βιώνουν τόσο πόνο; Τι πονάει αλήθεια; Γιατί δεν είμαστε ελεύθεροι; Μια στην προσκόλληση, μια στην εξάρτηση, πας κι έρχεσαι. Χωρίζουν άραγε αληθινά οι άνθρωποι; Πόσοι δρόμοι υπάρχουν εκεί έξω; Που οδηγούν όλοι αυτοί; Πόσα αδιέξοδα;
Αφού ένας είναι ο αληθινός δρόμος, πως μιλάς για χωρισμό; Δεν υπάρχει στα δικά μου μάτια. Όσο μακριά κι αν είσαι, μέσα μου κατοικείς. Αφού τον ίδιο δρόμο περπατάμε, σα να είμαστε μαζί δεν είναι; Τι να σου πω να καταλάβεις τώρα, αφού αρνείσαι; Σαν το παιδί που το αφήσανε αφρόντιστο…
Μια κουρτίνα σου κρύβει την αλήθεια και επιλέγεις να βλέπεις πίσω από αυτή. Ας είναι, τώρα χρειάζεται άλλο όπλο, άυλο, ισχυρό, αυτό που ενώνει τις καρδιές όταν ψυχραίνουνε τα πάθη. Μόνο μην κάνεις ζαβολιά και δεις απ’ την κουρτίνα. Όσα θα φέρει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος. Τι τα θες; Όταν οι άνθρωποι ψυχραίνονται μια κουρτίνα απόσταση ο δρόμος!