Γράφει η Κλειώ Παλτόγλου.
«Ο έρωτας χρόνια δεν κοιτά» λέει μια γνωστή σε όλους μας λαική ρήση. Όμως συχνά,πολλές λαικές ρήσεις,υπάρχει η πιθανότητα να είναι λανθασμένες. Η διαφορά ηλικίας σε μία σχέση,ίσως είναι και το στοιχείο που παίζει τον πιο καταλυτικό ρόλο στην εξέλιξη εκείνης και των ατόμων που την αποτελούν.
Όλες αυτές οι θεωρίες και οι κανόνες περί «ιδανικής» ηλικίας του ατόμου στη σχέση με το άλλο-ή και ακόμα με το ίδιο-φύλο είναι απλά μικρότητες των ανθρώπων και τις περισσότερες φορές, εάν αναζητήσεις την πηγή τους, σε βάθος όμως,εάν ψάξεις τη ρίζα των λεγόμενων αυτών, ίσως και να μείνεις έκπληκτος.
Επειδή πολλές φορές ο πραγματικός λόγος που παρακινεί το ανθρώπινο μυαλό να σκεφτεί κατ’αυτόν τον τρόπο, δεν σχετίζεται καθόλου με το αποτέλεσμα που τιτιβίζεται από το ανθρώπινο στόμα.
Το κάθε φύλο ξεχωριστά, αντιλαμβάνεται με διαφορετικό τρόπο τα χρόνια που ο κάθε άνθρωπος μετρά πάνω σ’αυτή τη Γή. Η γυναίκα δεν θέλει να μεγαλώνει και ο άντρας πολλές φορές αναζητά ανυπόμονα την οικονομική εξέλιξη και το στυλ του.
Το κατεστημένο που θέλει το κάθε άτομο να είναι όσο ώριμο όσο αναλογεί στην ηλικία του,θεωρώ κατηγορηματικά, ότι άρχισε από «μικρούς» ανθρώπους, με μηδέν νοητικά εξελιγμένο επίπεδο. Η ωριμότητα του κάθε ατόμου, αποτελείται από τα βιώματα, τις καταστάσεις και τους ανθρώπους με τους οποίους συναναστρέφεται, που το ορίζουν. Δεν γίνεται να έχουμε τα ίδια κριτήρια για κάποιον που η ζωή του είναι ολόκληρη θαλασσοταραχή, με κάποιον που τα νερά του είναι δαντελένια.
Μία ψυχή που την ανάγκασαν ή ήταν «γραφτό»να ωριμάσει με ταχύτατους ρυθμούς, θα έλκεται από υπάρξεις όμοιες με εκείνη. Θα γοητευτεί από ψυχές με κοινά βιώματα,κοινούς τρόπους σκέψεις και συμπεριφορές. Θα θέλει να ακούσει και να καταλάβει το άλλο της «εγώ», ακόμα και αν τους χωρίζουν 25 χρόνια.
Οι έλξεις είναι άχρονες.
Υπάρχουν όμως και αρρωστημένες έλξεις. Άλογες και αρρωστημένες ταυτόχρονα. Όταν η ψυχή έχει ταραχθεί, μολυνθεί, στις περιπτώσεις που επικρατούν οι ψυχικές και οι νοητικές διαταραχές, είναι ολοφάνερο ότι δεν γίνεται να παρθούν λογικές αποφάσεις. Όσο στην κοινωνική και πόσο μάλλον στην ερωτική ζωή αυτού του ανθρώπου.
Ήρθε ξαφνικά. Σαν απαλό αεράκι περνούσε απαρατήρητος. Με αναστάτωνε, με θεράπευε, είχε επιρροή μεγάλη στη συμπεριφορά μου και στην εξέλιξη του μυαλού μου. Μας χώριζαν κάποια χρόνια ηλικιακά. Όχι πολλά. Αρκετά όμως ώστε να με καταλαβαίνει. Αρκετά ώστε να κατανοώ την ταλαιπωρημένη του ύπαρξη. Βρήκα το άλλο μου «εγώ». Φύλαγε μέσα του,σπασμένα κομμάτια του εαυτού μου. Είχε την ωριμότητα και τη νοημοσύνη ενός πραγματικού άνδρα.
Ενστερνιζόταν τις απόψεις μου. Χάιδευε τα πάθη μου. Φιλούσε τις σκέψεις μου και προστάτευε τις επιθυμίες μου. «Κούμπωναν»τα σώματά μας, ταίριαζαν οι υπάρξεις μας. Με γοήτευαν οι εμπειρίες του, η στάση του προς την ζωή, το πώς δεν άφηνε ούτε μέρα να περάσει από “πάνω” του, χωρίς να ρουφήξει όποια γνώση και αν είχε να του προσφέρει.
Βρήκα τον έρωτα στο πρόσωπό του. Ήταν ο έρωτας. Ζέσταινε την ψυχή μου, γινόταν μαξιλάρι πουπουλένιο να ξεκουράσω το μυαλό μου. Δεν σκέφτηκα ούτε στιγμή την διαφορά ηλικίας μας. Τα χρόνια που μας χώριζαν ίσως ήταν η δική του προετοιμασία για να δεχθεί ένα κομμάτι του. Ίσως όταν εκείνος γεννήθηκε, εγώ να μην ήμουν έτοιμη να δεχθώ τον αιθέρα του, ίσως και να μην άντεχα το γεγονός της δεκτικότητας.
Ανέβαζε τις ενεργειακές μου δονήσεις. Ανύψωνε τη συχνότητα των δονήσεών μου, και έφτανα στο επίπεδο όπου επιδιδόμουν τακτικά σε πράξεις καλοσύνης, αγάπης, δεκτικότητας.
Αγάπησα όσες πληγές και αν του άφησαν τα χρόνια που “πέρασαν” από πάνω του. Αγάπησα τις ατέλειές του, αγάπησα κάθε κομμάτι του εαυτού του.
Μπορεί τελικά οι ζωές μας να μην ταίριαξαν μαζί.
Αλλά οι ψυχές μας ήξεραν πώς να χορεύουν.
LoveLetters
