Γράφει ο Άγγελος Μοναχικός
Μέσα σε όμορφες στιγμές, εκεί που χάνομαι και προσπαθώ να διαβάσω τις κινήσεις σου, πρέπει να αποχωριστώ εμένα από τον ίδιο μου τον εαυτό.
Να αποσπάσω το κορμί από την ψυχή.
Στο λίγο πιο κοντά, ακόμα πιο μακριά.
Σε κοιτώ που απομακρύνεσαι και δακρύζει το κορμί μου.
Μη φεύγεις.
Μείνε λίγο ακόμη σου φωνάζω και κάθε σου κίνηση σταματά.
Γυρίζεις στο μισοσκόταδο, διακρίνω τα χείλη σου κάτι ψελλίζουν.
Θα ”ξανάρθω” είπες, και νιώθω ποτάμια θλίψης στα μάτια μου.
Τα δικά σου με υπεροχή μαγεύουν ακόμη και τ’ άστρα που καθρεφτίζονται μέσα τους.
Σου χαμογέλασα και δεν είπα τίποτα.
Σαν κάτι να περίμενες να ακούσεις νόμισα.
Κατέβασες το βλέμμα σου και κατηφόρισες στα πρέπει.
Πήρα τον δρόμο του γυρισμού σκεπτόμενος τα χείλη σου.
Και συνειδητοποιώ το πόσο λάθος συνδύασα την φωνή με τα χείλη σου.
”Σ’ αγαπώ” μου είπε κι εγώ στεκόμουν αμίλητος, γι’ αυτό κατέβασε τα μάτια και δεν με κοίταξε πάλι.
Κι όλα μέσα μου οργή.
Αν δεν ακούσεις μη μιλάς, ίσως να κάνεις λάθος.
Εγώ όμως που σώπασα, το πλήρωσα το πάθος.
