Γράφει η Αντζέλικα Θεοφανίδη
Δεν ξέρω για σας, αλλά για μένα η ατάκα «ο έρωτας με έρωτα περνάει» δεν ταιριάζει στη δική μου ψυχοσύνθεση. Για να λέμε όμως και του στραβού το δίκαιο, είναι πιο εύκολο να πιστεύεις ότι θα ξεπεράσεις ένα προηγούμενο έρωτα με τον ερχομό ενός νέου στη ζωή σου. Σε γεμίζει μια ελπίδα πως να το κάνουμε;
Εγώ με αυτή την τελευταία τα έχω τσουγκρίσει, χρόνια τώρα. Δεν είναι τυχαίο που υπήρχε μέσα στο κουτί της Πανδώρας, είναι το λιγότερο παράξενο που βρέθηκε και αυτή με όλα τα κακά της μοίρας μας. Κάθε φορά που με κατακλύζει, της λέω άστο καλύτερα. Ό,τι είναι να γίνει θα γίνει. Η ελπίδα περιέχει μια δόση υπομονής, πως όλα θα είναι εντάξει και πως κάπως μαγικά ο έρωτας ο πρώην θα αντικατασταθεί με ένα νυν. Μπούρδες.
Και έρχεται ο χωρισμός. Χαλασμός κόσμου και συναισθημάτων. Υπάρχουν αυτοί που τρέχουν να δείξουν με κάθε τρόπο πως είναι ελεύθεροι και ωραίοι μόλις χωρίσουν. Δηλώνουν single και κατ’ επέκταση available στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Φωτογραφίζονται ασταμάτητα ότι ντε και καλά περνάνε καλά.
Είναι αυτοί που ανήκουν στη κατηγορία του γυρεύω να πιαστώ από κάτι γιατί αλλιώς θα βουλιάξω. Δυσκολεύονται να δουν την αλήθεια κατάματα. Αδυνατούν να αντιμετωπίσουν τις πληγές τους και ψάχνουν για ένα φάρμακο, έστω προσωρινό να τους απαλύνει τον πόνο με την ελπίδα πως σιγά σιγά θα τον γιατρέψει.
Υπάρχουν όμως και αυτοί που αν και μέσα τους ουρλιάζουν και κομματιάζονται, δεν σκορπίζονται. Η καρδιά τους βρίσκεται σκορπισμένη σε όλα τη μήκη και πλάτη του κορμιού και της ψυχής τους. Δεν χρειάζεται να σκορπιστούν και προς τα έξω. Είναι αυτοί που ξέρουν πως ανάμεσα σε δύο έρωτες πρέπει να υπάρχει ένα κενό. Ένα τεράστιο κενό που πρέπει να το γεμίσουν ξανά με τον άνθρωπο που ήταν πριν τους κομματιάσει ο χωρισμός.
Πρέπει να μαζέψουν τα κομμάτια τους για να γίνουν ξανά ολόκληροι. Θέλουν να θρηνήσουν. Γιατί ένα κομμάτι τους πέθανε με αυτό που έχασαν, ξέρουν όμως πως δεν θέλουν επιβεβαίωση από κανένα γιατί ξέρουν ποιοι είναι. Γνωρίζουν πολύ καλά πως αυτό που τους χρειάζεται είναι χρόνος. Ο χρόνος που δεν πιστεύω πως γιατρεύει αλλά σίγουρα ξεθωριάζει. Ξεθωριάζει όλα εκείνα τα συναισθήματα που ήταν κάποτε τόσο έντονα, που σου έκοβαν την ανάσα. Ξεθωριάζει στιγμές, πρόσωπα, καταστάσεις.
Χρόνο χρειάζεται, να τα βρείτε με σας, για σας. Οι άλλοι περισσεύουν όταν τίθεται θέμα ανασυγκρότησης. Πάρτε μια βαθιά ανάσα και ξεκινήστε από την αρχή.
