Γράφει η Καλυψώ
Υπομονή. Μια λέξη, εκατοντάδες θυσίες.
Εκατοντάδες φορές που έκανες πέρα τα θέλω σου και τα συναισθήματα σου, στο βωμό της υπομονής.
Όλοι γύρω, σου λένε να κάνεις υπομονή. “Υπομονή άντρας είναι”, “υπομονή μην είσαι γκρινιάρα”, “υπομονή μην τα διαλύσεις όλα”, και άλλες τέτοιες βλακείες που όσοι είναι έξω από το χορό αραδιάζουν με ευκολία.
Επηρεάστηκες λοιπόν, γιατί ήσουν μικρή και ευαίσθητη κάποτε και την έκανες τη ριμάδα την υπομονή.
Κατέπνιξες τόσο πολύ τις επιθυμίες σου, τα όνειρά σου, τη φωνή σου, που στο τέλος τα ξέχασες.
Έχασες τον εαυτό σου, έγινες μια άλλη.
Μια άλλη που απλά υπήρχε, επιβίωνε και έκανε κι άλλη υπομονή.
Κάποια στιγμή όμως η υπομονή τελείωσε.
Δεν το περίμενες ούτε εσύ η ίδια ότι θα σου τελειώσει. Ήταν λες και μια αόρατη δύναμη έκλεισε το διακόπτη.
Και τότε έγινε ο μεγάλος χαμός!
Έγινε το τεράστιο μπαμ που άφησε τόσα συντρίμμια όσες και οι μέρες υπομονής που έκανες.
Άπειρα δηλαδή!
Άργησες να πεις τέλος μα το είπες. Έγραψες τις απόψεις του κόσμου εκεί που τους άρμοζε εξ’ αρχής και θυμήθηκες ποια είσαι.
Ποια όνειρα έχεις, το σκοπό που ζεις. Το ότι πρέπει να ζεις και όχι απλά να υπάρχεις και να περιφέρεσαι σαν φάντασμα.
Το ότι ζεις για σένα!
Θυμήθηκες πως είναι να ζεις ελεύθερη από τα δεσμά της βλακείας και της ανοχής που πάνε να σου επιβάλλουν.
Και άλλαξες όλη σου τη ζωή!
Και κατάλαβες πως δεν πρέπει ποτέ, μα ποτέ ξανά να κάνεις υπομονή.
