Γράφει ο Nickolas M.
“Eίμαι εγώ η αμαρτία σου;”
Αυτό με ρώτησες χθες αργά, με την αγωνία φανερή στο πρόσωπό σου.
Όχι, αγάπη μου, δεν είσαι από αυτές. Κι ας το έχεις τόσο ανάγκη να το ακούσεις.
Από αμαρτίες στη ζωή μου άλλο τίποτα, αλλά εσύ είσαι άλλο. Εντελώς άλλο.
Δεν έχεις ανάγκη από αυτό, δεν βασίζεται η ιστορία μας στην αμαρτία. Κι ας είμαστε ξένοι για όλους, και απόκληροι, και αν θες να το πούμε κι έτσι, αμαρτωλοί.
Δε θα σε δω ποτέ έτσι. Αν αυτό που αισθάνομαι είναι για τους άλλους αμαρτία, με χαρά να καώ στο πρώτο καζάνι της κόλασης.
Αμαρτία ήταν που χαραμίστηκα τόσο καιρό σε ανάξιους ανθρώπους και ξόδεψα όλη μου την ενέργεια για να τους έχω ευχαριστημένους. Εσύ δεν είσαι η αμαρτία, αλλά η λύτρωση μου.
Ο παράδεισος μου, η εξιλέωση μου. Όχι αγάπη μου δεν είσαι η αμαρτία μου. Η συγχώρεση μου είσαι.
